woensdag

8

mei

Nog een paar dagen Bloem

 

ELEGIE

 

 

Gerangschikt in 't bestek der onaanvaardbare orden,

Een onverschillig deel van 't nutteloos gewar,

Is 't hart een instrument, sleetsch en vervuild, geworden,

De ziel een trekhond voor de dagelijksche kar.

 

Dat wezen, eens één schuim van wielingen en kolken,

Wild dansend als het vuur, ongrijpbaar als de lucht,

Verwant aan 't looze spel der winden met de wolken,

En trillend als een rag op elke wankle zucht —

 

Het is teloor gegaan: het leeft in een verleden

Van doode herfsten en verwaaiden voorjaarswind,

En als het zich bezint op dit ontluisterd heden,

Vraagt het zich af: heb ik dan al voor 't laatst bemind?

 

O eenmaal nog 't gevoel van toch te zijn bevleugeld,

Een ziel te zijn, die langs verrukte verten scheert,

Nog eenmaal roekeloos te zijn en onbeteugeld,

Eer 't lijf, voormalige aarde, als aarde in de aarde keert.

 

J.C. Bloem (1887-1967) uit de Nederlaag