Zaterdag

24

November

Als Europeaan ben

Ik een kind dat hinkelt

van land naar land

geen krijtlijn spat meer op

want de grenzen zijn gewist

en wat ons heeft verdeeld

is verdwenen in de mist

van het verleden

Leo Stilma

oktober 1998

Vrijdag

23

November

HERINNERING

Al de vergetenen, de niet-beminden,

Als regendroppels langs ons heengegaan,

Uiteengedrevenen naar alle winden —

Zij waren bijna niets in ons bestaan.

Maar soms stijgt uit den ondergrond der baren

De schelp van een gelaat en 't vale wier

Van onvergankelijke, doode haren

Voor één weerlichtend oogenblik naar hier.

Waarom is het, dat uit het graf der jaren

Deze ééne als Lazarus zijn wade rijt,

Terwijl in ons zoo ongetelde scharen

Te ruste zijn in aller eeuwigheid?

J.C.Boem (1887-1966)

Donderdag

22

November

A UNE PASSANTE

Het is niet anders: elk gevoel vergaat,

Door watten daaglijkschheid ten doode omwonden;

Voor immer zwijgen eens verrukte monden

Van een voorbijgaand liefelijk bevonden

En dan voorgoed nooit meer aanschouwd gelaat.

J.C.Boem (1887-1966)

 

Woensdag

21

November

DE GESTORVENEN

Wij lagen naast elkander. Om haar hand

Hadden mijn vingers zich vast heengewonden.

Zoo hebben zij des ochtends ons gevonden:

Voorgoed ontkomenen aan een ledig land.

Zij dachten dit een eindelijken band

Tusschen twee, die elkander niet dan wondden:

"Levend gescheiden, in den dood verbonden" —

Zij hebben ons geheim niet aangerand.

Want het was anders. Op dien laatsten tocht

10 Wilde ik mijn liefde haar doen uitgeleiden

En had mijn hand moeizaam haar hand gezocht.

Niet om die te behouden: zoo verlaten

Als ik altijd geleefd had wilde ik scheiden,

Maar ik was heen eer ik ze los kon laten.

J.C.Boem (1887-1966)

Dinsdag

20

November

HUN GRAVEN

Wat geeft het, of tusschen die twee steenen

De landen liggen, waaroverhenen

De winden waaien met den regen

Tot aan het eind van den leegen tijd?

Zij hebben elkaar niet meer te spreken,

Zij zijn elkander voorgoed ontweken

Naar waar de monden voor altijd zwegen,

Gevuld met stof en vergetelheid.

Wat geeft het? Wat geven tranen en kussen?

— Van hen en van allen, die even tusschen

Het duister van voor en van na dit leven

Tot lijden zijn naar het licht geleid. —

Zij zijn nu dooden en zij wachten,

Na onherstelbare dagen en nachten,

Wat aan de dooden nog is gegeven:

Een onverzoenlijke eeuwigheid.

J.C.Boem (1887-1966)

Maandag

19

November

NOT A BREATH OF WILD AIR

Opstaan, zich haasten naar de inane daden —

Slapen, daar 't leven morgen herbegint —

Zichzelf altijd — en waarvoor? — te verraden —

Hunkeren naar voorgoed te zijn bemind —.

Wees stil. Wat wacht aan 't eind van alle paden?

De abstracte leegte en de volstrekte wind.

J.C.Boem (1887-1966)

Zondag

18

November

GRAFSCHRIFT

Het in zijn roes slechts half geleegde glas

Staat naast de stoel, waar hij heeft uitgestreden.

Het laatste boek is op den grond gegleden

In de om de kachel heen gemorste asch.

Wat geeft het of men zoo of anders leeft?

Dit zagen de verschrikten die hem vonden:

Een mensch, die niet meer bloedt uit duizend wonden,

Maar 't leven eindlijk overwonnen heeft.

J.C.Boem (1887-1966)