zaterdag 23 maart 2013



Zaterdag
23
Maart

Doggerel by a Senior Citizen




 Our earth in 1969
 Is not the planet I call mine,
 The world, I mean, that gives me strength
 To hold off chaos at arm's length.

 My Eden landscapes and their climes
 Are constructs from Edwardian times,
 When bath-rooms took up lots of space,
 And, before eating, one said Grace.

 The automobile, the aeroplane,
 Are useful gadgets, but profane:
 The enginry of which I dream
 Is moved by water or by steam.

 Reason requires that I approve
 The light-bulb which I cannot love:
 To me more reverence-commanding
 A fish-tail burner on the landing.

 My family ghosts I fought and routed,
 Their values, though, I never doubted:
 I thought the Protestant Work-Ethic
 Both practical and sympathetic.

 When couples played or sang duets,
 It was immoral to have debts:
 I shall continue till I die
 To pay in cash for what I buy.

 The Book of Common Prayer we knew
 Was that of 1662:
 Though with-it sermons may be well,
 Liturgical reforms are hell.

 Sex was of course -- it always is --
 The most enticing of mysteries,
 But news-stands did not then supply
 Manichean pornography.

 Then Speech was mannerly, an Art,
 Like learning not to belch or fart:
 I cannot settle which is worse,
 The Anti-Novel or Free Verse.

 Nor are those Ph.D's my kith,
 Who dig the symbol and the myth:
 I count myself a man of letters
 Who writes, or hopes to, for his betters.

 Dare any call Permissiveness
 An educational success?
 Saner those class-rooms which I sat in,
 Compelled to study Greek and Latin.

 Though I suspect the term is crap,
 There is a Generation Gap,
 Who is to blame? Those, old or young,
 Who will not learn their Mother-Tongue.

 But Love, at least, is not a state
 Either en vogue or out-of-date,
 And I've true friends, I will allow,
 To talk and eat with here and now.

 Me alienated? Bosh! It's just
 As a sworn citizen who must
 Skirmish with it that I feel
 Most at home with what is Real.


W.H. Auden (1907-1973)

vrijdag 22 maart 2013

Vrijdag
22
Maart

Grafschrift op een tiran

Perfectie van de eigen soort, daar was hij op uit
En de nieuwe poëzie was simpel van taal.
Hij kende de menselijke dwaasheden allemaal,
Was alleen geïnteresseerd in een vloot, wapens en soldaten.
Als hij lachte, lachten respectabele senatoren overdreven luid
En als hij huilde, verdronken de kleine kinderen in de straten.

Jan Kuys
(Parool 27-6-1998)

donderdag 21 maart 2013


Donderdag
21
Maart

Epitaph on a Tyrant


Perfection, of a kind, was what he was after,
And the poetry he invented was easy to understand;
He knew human folly like the back of his hand,
And was greatly interested in armies and fleets;
When he laughed, respectable senators burst with laughter,
And when he cried the little children died in the streets.

W. H. Auden (1907-1973)

woensdag 20 maart 2013


Woensdag
20
Maart

Amsterdam 700

Ik hou van Amsterdam en ‘k weet waarom:
Zij spiegelt zich narcistisch in haar grachten
Die ’t lijnenspel der binnenstad verzachten
En keert behaagziek in zichzelve om.

Als held’re druppels aan een waslijn hangt
Een rijtje huizen aan de gracht te drogen,
De hoge ramen tranen zienderogen
Van ’t vlottend huisraad dat werd afgedankt.

Ik zie de stad als vrouw in ’t jaar der vrouw.
Haar 700 lentes staan haar beter
Dan steden die zich per gestrekte meter
Verliezen in hun revolutiebouw.

Nico Scheepmaker (1930-1990)

dinsdag 19 maart 2013


Dinsdag
19
Maart

Herfst

Getijden stromen
            Eindeloze vlucht meeuwen,
Klapwiekend op aanlandige wind.
Witte kopjes op de branding
            Een spelend kind.
            Zeekraal, groen en ziltig,
Wrakhout, rot, een kielgebint.
De herfst staat te komen.

Frans Woortmeijer

maandag 18 maart 2013


Maandag
18
Maart

Huil niet deze laatste keer
Ik ben er niet. Ik slaap niet meer.
Ik ben de zachte lentewind,
Het blijde lachen van een kind,
Ik ben een fonk’lend sneeuwkristal,
Een verre ster in het heelal.
Ik ben het gouden najaarslicht,
De tederheid van een gedicht.
Huil niet. Zie de ganzenvlucht
Hoog in de zilveren morgenlucht.
Ik ben de glans van het avondrood.
Ik ben niet hier. Ik ben niet dood.
Babs Bloemers

zondag 17 maart 2013


Zondag
17
Maart




Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.




Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.
I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I do not die.




Mary Elizabeth Frey