Vrijdag

17

Mei

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Het water gaat er anders dan voorheen.

De stroom van een rivier hou je niet tegen.

Het water vindt er steeds een weg omheen.

Misschien eens, gevuld door sneeuw en regen,

neemt de rivier mijn kiezel met zich mee,

om hem dan glad en rond gesleten

te laten rusten in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.

Ik leverde bewijs van mijn bestaan.

Omdat door het verleggen van die ene steen

de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.

Ik leverde bewijs van mijn bestaan.

Omdat door het verleggen van die ene steen

het water nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Bram Vermeulen (1946-2004)

uit de bundel: "Onvolledig werk"

Donderdag

16

Mei

HET BOEK

Toen we konden schrijven was er nog geen Boek

De geest moest eerst zichzelf verzamelen.

Om zich te openbaren moest hij zich verbergen

Zonder een geheim dat zich laat raden geen Boek.

Toen ging het Boek op reis langs blinkende ogen

En tierende lippen, de weg van de ene stilte

Naar de andere woestijn, soms zelf de weg

Altijd meer dan geheugen, wetten en de waarheid.

Toen we konden drukken dreigde voor het Boek 

Zich te verliezen in de breedte van de wereld

Maar het hernam zich in telkens andere gedaanten

Altijd vindbaar voor wie zoeken wilde, fluisterend

Op het marktplein, wijdend bij het flakkerend tl

Altijd vindbaar in de letters die hem dragen – tot hier.

Robert Anker

Woensdag

15

Mei

Niemand kan volkomen gelukkig zijn

Zolang niet iedereen gelukkig is.

Dat iedereen altijd gelukkig zou kunnen zijn

Moeten we als uitgesloten beschouwen

En dat is misschien maar goed ook.

Wel kunnen we een hoop dingen doen

Om minder ongelukkig te zijn,

Zoals de beoefening van de vriendelijkheid voor mens en dier.

Dinsdag

14

Mei

Een geschenk

Zo'n gelukkige dag.
De mist was vroeg gezakt, ik werkte in de tuin.
De kolibries stonden stil boven de bloeiende kamperfoelie.
Er was geen ding op aarde dat ik begeerde,
geen mens die ik benijdde.
Wat aan kwaad was geschied, was ik vergeten,
geen schaamte om te zijn wie ik ben.
Ik voelde nergens in mijn lichaam pijn.
Toen ik mij oprichtte zag ik de blauwe zee
met haar witte zeilen...

Czeslaw Milosz (1911-2004)

Maandag

13

Mei

Het postkantoor

Het postkantoor in Nieuwendam

Waar ik als jonge vrouw vaak kwam

Verdween, de hoge trap

Waar de kinderen van de treden sprongen

De cellen van de telefoons door gsm en mail verdrongen

Waar ik met postwissel betaalde

En – wonder van de  nieuwe tijd –

Voor ’t eerst mijn geld uit een machine haalde

Zijn nu recht en onverschrokken

Nieuwe huizen opgetrokken

Woonkolommen, grijze steen

Omarmen strak het oud gebouw

En waar ik vroeger zegels kocht aan het loket

Brengt nu mij eigen kind haar kind naar bed

Adri Slomp

Zondag

12

Mei

N.N.

De man zonder naam, ik groet u onderweg

Naar ’t laatste land waar ieder welkom wordt geheten

Waar niets van niemand hoeft te weten. Dag meneer,

Zonder papier, zonder identiteit. Wat zocht u hier? Wat ben u kwijt?

Wie staart nu door een leeg raam en wacht op u,

Man zonder naam, wacht, terwijl ik praat,

Mijn lege woorden zeg in een lege zaal.

Ik kom te laat. Ik heb u niet gekend.

Niet in uw zwakheid, niet in uw kracht.

Niet in het laatste land, daar, waar u  naamloos welkom bent.

Ik weet niet welke  taal u sprak.

Wie heeft u liefgehad? In welke kamers sliep u,

Wie trok uw lakens strak, wie draagt uw hemden af?

Wie wil er in uw schoenen staan?

Wie zal dan nog uw weg inslaan?

Wie zoekt u nog? Wie weet nog waar u vandaan kwam?

Wie heeft de stem gehoord, die u toen riep

Naar uw laatste haven, Amsterdam.

Poule des Doods