dinsdag
24

december

Het kerstkribje 

De vlammen stonden bevend en bedeesd

te branden in de kerstboom, en daaronder

eerbiedig aangetreden om het wonder

de ezel en de os, het brave beest.

En Jozef ook, misschien het allermeest

verwonderd over wat er met en zonder

hem was gebeurd, maar blozender, haast blonder

en blijer dan hij ooit nog was geweest.

Maria in Mariablauw en wit,

de wijzen uit het oosten met geschenken.

zou iemand aan iets lelijks kunnen denken

bij zoveel moois en liefelijks als dit?

Er blonk een ster. Herodes was te vroeg.

Het kindje had nog heel wat voor de boeg.

Kees Stip (1913-2001) 

uit: 'Au! De rozen bloeien;

sonnetten van bedreigd geluk',

zondag
22

december

De biecht

’t Werd Paschen; alles ging ter biecht,

In, ‘k weet niet welke, stad;

Waar Pater, ‘k weet niet wie, den trek

Der meeste Meisjes had.

‘Mijn Vader’ hief Thereesjen aan

‘Ik draag nu ’t haar gekapt,

En heb mij sedert, dag aan dag,

Op de eigen fout betrapt.

‘k Hoor overal hoe schoon ik ben!

Dit brengt mijn hoofd op hol;

’t Weêrstond den hoogmoed vruchteloos,

En draait mij als een tol.’

‘“Foei, foei! Maar, zeg eens: bent ge rijk?”’

‘Och neen; als ieder weet.

Mijn jonger zuster is ’t alléén;

Die erfde van haar Peet.’

‘“Wel nu, zoo heb geen zorgen meer:

Uw hoogmoed zal vergaan,

Wanneer men om uw Zuster komt,

En U, schoon Kind, laat staan.”’

A.C.W. Staring (1767-1840)
uit: Nieuwe gedichten (1827)