Donderdag

10

april

Op weg naar de Bemuurde Weerd

(Een herinnering)

Zo hebben wij het vroeger toch geleerd:

Bij Zuilen stroomt de Vecht pas Utrecht binnen

En prikkelt daar onmiddellijk je zinnen:

De botenhoeren worden hier vereerd.

De weg wordt in een sluipcircuit gekeerd.

Hier rijden mensen die graag willen minnen,

Die stiekem gauw nog even zijn gaan pinnen.

Het nette volk wordt hier bepaald geweerd.

Zo anders is het hier dan op de Wallen,

Op Katendrecht of n’importe welke buurt.

Toch vind ik deze opzet wel bevallen.

Hier wordt in stilte heel wat afgegluurd.

Hier pronken nog de trotse pronte ballen…

…Gauw verder naar de Weerd, die werd bemuurd!

Frans Woortmeijer

Zondag

6

april

Vrede

“De aarde is zo juist heilig verklaard” – 
Zij heeft al haar oude wonden vergeten,
haar onvolkomenheden, en haar veten,
en ’t andere waarmee zij was bezwaard.

De stormen die haar arme creaturen
somtijds sidderend moeten doorstaan, – 
de blak’ringen die zij moeten verduren,
’t lijkt alles uit een duister voorbestaan.

Het gelijkt een sage van langgeleden
tijden vol verschrikking, vol wild gerucht;

toen nog gene hemelse zwanen gleden
door de tedere kom der blauwe lucht.

Werd eindlijk vervuld een aloude bede?
Droeg de Boom-van-’t-Verlangen eindlijk vrucht?

Henriette Roland Holst-van der Schalk (1869-1952)
uit: Verworvenheden (1927)

Met dank aan Krupke voor een nieuw, mij onbekend gedicht van HRH