Zondag
27
27
augustus
Het oude lied
Zoals een nachtbloem die zich zacht ontvouwt
zie ik den morgen maagdelijk ontluiken:
achter het scherm van zwarte, naakte struiken
wordt blauw de lucht en alle wolken goud.
De kerselaar beweegt in zuidenwind
zijn blanke bloesems in één nacht ontloken;
de zwarte merel fluit onafgebroken
en in den stillen ochtend zingt een kind.
En bij dat licht, dien zang en dat gefluit
herleeft het heimwee naar een oud verlangen:
weer ben ik, aarde, in uwen strik gevangen,
weer leen ik ’t oor naar uw verliefd geluid…
Nog is mijn hart het willig instrument,
dat in uw lied zijn ziel heeft weergevonden,
en bij ’t herdenken aan de blijde ronde,
trilt het van vreugd als het den klank herkent.
Jan van Nijlen (1884-1965)
uit: het Aangezicht der Aarde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten