Dinsdag
9
9
oktober
Avondwind
de avondwind, gesloten is zijn mond
wanneer hij spreekt of zingt in stille taal
met klanken uit een overoud verhaal
met angst of liefde voor een koude grond
de late nevel dooft zijn stem niet uit
versterkt de weemoed van zijn klinken eer
wie luistert hoort zijn zingen keer op keer
dan kruipt hij langzaam onder ieders huid
de zulken raken aan zijn stem gewend
hij wordt een vriendje daar dat men goed kent
ja, langzaam raakt men zelfs aan hem gehecht
en als de tijd dan rijp, is klinkt het woord
het laatste, van een hemels slotaccoord
waarin gesproken wordt het hoogste recht
met klanken uit een overoud verhaal
met angst of liefde voor een koude grond
de late nevel dooft zijn stem niet uit
versterkt de weemoed van zijn klinken eer
wie luistert hoort zijn zingen keer op keer
dan kruipt hij langzaam onder ieders huid
de zulken raken aan zijn stem gewend
hij wordt een vriendje daar dat men goed kent
ja, langzaam raakt men zelfs aan hem gehecht
en als de tijd dan rijp, is klinkt het woord
het laatste, van een hemels slotaccoord
waarin gesproken wordt het hoogste recht
Jacob van Schaijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten