donderdag

3

Juli

 

Rinaldo Rinaldini

In de duisternis der bossen,
In een hol met loof bedekt,
Rust de dapperste der rovers,
Tot hem zijne Rosa wekt.

Rinaldini, roept zij minzaam,
Rinaldini, sta toch op:
Uw gezellen zijn al wakker
En de zon ging ook reeds op!

Langzaam opent hij zijn ogen,
Ziet haar vriend'lijk in 't gezicht;
Zachtjes zinkt zij in zijn armen,
Sluit zijn mond met kussen dicht.

Buiten keft een koppel honden,
Alles rept zich heen en weer
En men gordt zich aan ten strijde,
Men laadt dubbel zijn geweer.

Rinaldini, welbewapend,
Treedt in 't midden van de hoop:
Goede morgen, kameraden,
Wat is hier zo vroeg te koop?

Onze vijand laat zich horen,
Nadert reeds met honderd man!
Niet versaagd, zij zullen 't weten,
Hoe een woudzoon strijden kan!

Winnen zullen wij of sterven!
Allen gaan daarmee akkoord
En hun roep klinkt door de dalen
En de bergen schallend voort.

Zie hen lopen, zie hen strijden,
Thans verdubbelt zich hun moed.
Maar helaas, zij moeten wijken,
Spillen vruchteloos hun bloed.

Rinaldini, ingesloten,
Vecht zich vrij en maakt zich los,
En hij vindt een onderkomen
Op een bergslot in het bos.

Achter dikke, donk're muren
Smaakt hij weder nieuw geluk:
Dianora komt hem troosten,
Met haar zachte handendruk.

Rinaldini, ed'le rover,
Gij rooft vrouwen hart en rust:
Vurig zijt gij in den oorlog,
Teder in uw liefde en lust!

Anoniem, begin negentiende eeuw.