Zondag

10

November

Regendag

't Is Zaterdag, 't is Zaterdag!
De wereld wordt gewasschen....
Er komt een ware waterslag
De weiden overplassen.
Het giet, het stroomt, het spoelt, het spuit
De zwarte wolkentonnen uit.

Wat schuurt en schrobt die regenmeid!
Wat boent zij 't alles zuiver!
Geen mensch brengt ze in verlegenheid;
Want 't kost geen halven stuiver.
Ze bezemt straaten stoep en stal
Van top tot teen voor niemendal.

Elk grasje uit het groote veld,
Elk blaadje aan de boomen,
Al rilt en trilt het van geweld,
Wordt flink ter hand genomen.
Al huilen ze ook: ‘O neen, o neen,’
Ze kome' in 't bad, zoo groot als kleen.

Heeft ze alles duchtig natgeplast,
Dan krijgt ze mededoogen
En stuurt den ruigen stormengast
Om 't al weer af te drogen.
Hoor, hoor zijn hollen schaterlach:
‘Past op je lijf; 't is Zaterdag!’

Hij boldert alle straten door
En veegt de vlakten over;
De parels in het bloemenoog
Verdwijnen als bij toover.
Hij schudt de boomen door elkaar;
Geen droppel blijft in 't bladerhaar.

En bove', in schoon-gesteven pak,
Kijkt glunder en tevreden
In boez'laar wit en blauw-bont jak
De werkster naar beneden,
Knikt vroolijk: ‘Wat je ook praten mag,
Frisch wordt het na zoo'n Zaterdag.’

 

 
  
  

 


Margot Vos (1891-1985) 

uit: Meiregen (1925)