Zaterdag

12

Mei

Ballade van de kleinigheden

Ik ken de brokken in de melk

Ik ken de mensen aan hun frak

Ik ken de bloemen aan hun kelk

Ik ken de appel aan z'n tak

Ik ken Jan Vlijt en Jan Gemak

Ik ken de zon en 't regenlied

Ik ken de snelle en de slak

Ik ken alleen mezelve niet

Ik ken de monnik aan z'n pij

Ik ken het wambuis aan de sjaal

Ik ken de heer aan z'n lakei

Ik ken de nonnen aan hun voile

Ik ken de gokker aan z'n taal

Ik ken de wijn aan z'n gebied

Ik ken de zotten aan hun maal

Ik ken alleen mezelve niet

Ik ken het muildier en de paarden

Ik ken hun last, hun pak, hun kracht

Ik ken de fiches en hun waarde

Ik ken, en neem me dus in acht

De zonde van 't Boheems geslacht

Ik ken Yvonne en Margriet

Ik ken de sterke Roomse macht

Ik ken alleen mezelve niet

Prince, ik ken het altegader

Ik ken wie bleek, wie donker ziet

Ik ken de dood, ons aller vader

Ik ken alleen mezelve niet...

François Villon (1431-1463)

Vert.: Karel Altena

Muziek en zang: Dimitri van Toren

Vrijdag

11

Mei

Naar Artis ga ik niet meer met plezier

Want daar zit steeds zo’n vaal gevleugeld dier

Verlekkerd in een kooi naar mij te kijken:

Ons bracht de ooievaar, ons wacht de gier

Driek van Wissen

Donderdag

10

Mei

De nachtelijke uren

O stille en heilige uren van de nacht,

Gij vergezelt bedaard en kalm en zacht

Degenen die door ’t vuur der liefde branden.

Onder de schaduw van uw milde handen

Schenkt gij, en gij alleen, door ’t zoete juk

Dat liefde ons oplegt, vreugde en geluk.

Rechtvaardig zorgt gij dat zij die beminnen

’t verdiende loon voor al hun moeite innen.

O, zalige uren, gij brengt het tot stand

Dat zelfs het koudste hart van liefde brandt.

Niccolò Machiavelli

1469-1527

Vert.: Frans van Dooren

Woensdag

9

Mei

De uitvinding van de romantiek

De Zon gaat onder,

Ik voel me bijzonder.

Rudi ter Haar

Dinsdag

8

Mei

Roman

hij werd

geboren

hij ging

dood

genoeg

voor een

roman

was het

niet

Andy Fierens

Maandag

7

Mei

Dit eene weten wij

Zo hebben wij ’t geleerd:” in d’aanvang was het woord”,

Wij namen ’t aan, maar of wij het begrepen?

Toen kwam een denker, die het heeft geslepen

Tusschen zijn hande’en met zijn blik doorboord.

Een nieuw geluid deed hij de menschheid hooren:

“In d’ aanvang was de daad”…Hoe klonk dat kloek!

De jongen en de sterken lieten zich bekoren,

Wierpen weg vol verwachting pen en boek.

Hij opende de wijde horizonnen,

Tooverde uit zilte golven vruchtbaar land,

Reeds wilden enklen grijpen naar de zon en

Bouw’in de berge’of op het vlakke strand.

Machines, om te zetten zijne krachten

In warmte, in beweging; energie

Te hale’uit oneindige bronnen die

Zullen bestaan millioenen jare’en achten.

Een nieuwe aera zou op aard beginnen.

Voorbij zijn armoe, gezwoeg en nood.

Hijsch nu de vreugdevlag op alle tinnen:

Menschheid, eindelijk daagt uw morgenrood..

Schoon was de droom, stoutmoedig en vermetel.

Schoon was de droom, maar ach, de werkelijkheid

Zwart als de nacht, vol wrange bitterheid,

Geheel de wereld werd een heksenketel.

De aarde sidderde en in haar wand

Vielen millioenen trechtervormige gaten,

Alle Furiën schenen losgelaten;

Slechts enklen hielde’ in dappre oprechtgeid stand.

Verwoest de schoone werken van ’t verleden.

Millioenen snikkend in rampzaligheid,

Verwilderd het gemoed, verruwd de zeden,

Herodus heerschte in zijn grimmigheid.

De kindermoord, nu niet één dag bedreven,

Maar veel duizenden dagen achtereen,

Het arme moederhart verkeerd tot steen,

Ongetelden in den dood gedreven

En voor ’t innerlijk oog geschreven

Staat daar: ”in d’aanvang was het woord”,

Wij peinzen, denken te begrijpen even,

Maar ach, dan is weer alles weggedreven

En wij staan angstig voor de dichte poort.

Dit eene weten wij en aan dit één

Houden wij ons vast in de duistere uren:
Er is een Woord, dat eeuwiglijk zal duren  
En wie 't verstaat, die is niet meer alleen.                                                                          

Henriette Roland Holst

Uit: De loop is bijna volbracht (1944)/In de Webbe der Tijden (1948)

Zondag

6

Mei

EIERKOKEN

De luchtstroom ruisch' door 't vier, dat uit zijne asch geschoten,
In vlammen om zich grijp' en Meroos God doorgloei';
Zijn hitte dring' door 't vocht, in 't hol metaal besloten,
En bruische in golven op met bonzend stormgeloei.
Daar wiegele in den plasch het scheppings-al van 't kuiken,
Dat in zijn zilvren lucht een gouden aardbol sluit,
En 't beuk' de krijtaardschors dier breekbre wareldkruiken,
En dove 's levens aâm in 't bobblend windvlies uit.
Zoo word' de ommuurde zee ten bergklomp door 't verschroeien,
Waar 't half gesmolten goud verbalsemd door blijft vloeien! 

Willem Bilderdijk

1756-1831