Zaterdag

13

Oktober

De Sneekse snikkelsnijder

Kijk hem snuffelen met zijn snoeimes
’s Nachts in Sneek ziet men hem vaak
’t Is de Sneekse snikkelsnijder
’t Is een hele snode snaak

Als u ’s nachts soms ligt te snurken
Snukt de snuiter aan de bel:
Ik ben de Sneekse snikkelsnijder
En uw snikkel sneuvelt snel

Waarom snijdt de snuiter snikkels
Snikt en snottert jong en oud
’t Is omdat de snoodaard snikkels
Als een snuisterij beschouwt

’t Is wel sneu voor Sneekse snikkels
Maar hij snoeit en snuit voldaan
Snikkels blinken snikkels klinken
Ruisend ruisend valt het graan

Sneek ach Sneek is voor een snoepreis
Niet zo snoezig als het leek
Want de Sneekse snikkelsnijder
Snuffelt, snaait en snoeit door Sneek
En de bond van Sneekse snollen
Is wellicht het meest van streek

Ivo de Wijs

Vrijdag

12

Oktober

Exit testudo graeca

Eind mij werd besloten dat Basjes

Winterslaap lang genoeg geduurd had.

We groeven hem uit, veegden de aarde

Van zijn grijze schild, schudden hem wat,

Maar kregen hem niet wakker. Waarna

We hem van aldoor grotere hoogte plat

Op het zeil lieten vallen, telkens

Iets luider, waarna het vuilnisvat.

Hendrik van Teylingen

Donderdag

11

Oktober

De rozen gingen open

En toen ze het allemaal

Wel gezien hadden

Gingen ze weer dicht

Karel Soudijn

Woensdag

10

Oktober

poëzie is een steen

die een steen ontmoet

en moet slikken van ontroering.

een wonder maar nog onvertaald

want zonder taal zijn er alleen

een steen en een andere steen.

Ellen Warmond (1930-2011)

Dinsdag

9

Oktober

Aan het roer dien avond stond het hart

En scheepte maan en bossen bij zich in

En zeilend over spiegeling

Van al wat geleden had,

Voer het met wind en schemering

Om boeg en tuig

Voorbij de laatste stad.

Gerrit Achterberg (1905-1962

Maandag

8

Oktober

Jij of ik

Als de dood mij eens zal halen

bij jou, mijn lief, vandaan.

Wie zal jou dan leren

die weg alleen te gaan?

Maar mocht de dood mij sparen

en ga jij mij voor,

o lief, hoe moet ik verder dan,

alleen op eenzaam spoor?

To v.d. Eng-Wittebrood

Zondag

7

Oktober

Ik trek mij terug en wacht.

Dit is de tijd die niet verloren gaat:

Iedre minuut zet zich in toekomst om.

Ik ben een oceaan van wachten,

Waterdun, omhuld door ’t ogenblik..

Zuigende eb van gemoed,

Dat de minuten trekt en dat de vloed

Diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?