Donderdag
26

juli

Amsterdam Groningen (NS 2^e Klas)

Ach moeder met je dochter in de trein
Wat zuur dat ze zo'n last is in je leven
Dat ze zo jammert en niet stil kan zijn
Ondanks dat je je treffende refrein
Van 'Nee! Zit stil! En luister nou eens even!
Er onophoudelijk hebt ingewreven
Natuurlijk is ze nog wel jong en klein
Je hoopt dat in dat onvolgroeide brein
Een glimp van al die wijsheden blijft kleven
Als vader voel ik mee met al je pijn
Een kind blijft nooit eens rustig, lief en schoon
Je moet er wel naar snauwen op die toon

Dus is mijn vraag een tikkie overdreven
Maar zou je haar wat aandacht kunnen geven
Die nu bestemd is voor je telefoon?

Theo Danes

Woensdag
25

juli

Vluchten Kan Niet Meer

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waar naar toe

Hoe ver moet je gaan

De verre landen zijn oorlogslanden

Veiligheidsraadvergaderingslanden, ontbladeringslanden, toeristenstranden

Hoe ver moet je gaan

Vluchten kan niet meer

Zelfs de maan staat vol met kruiwagentjes en op Venus zijn instrumenten

En op aarde zingt de laatste vogel in de laatste lente

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waar

Schuilen alleen nog wel, schuilen bij elkaar

Vluchten kan niet meer

Vluchten kan niet meer

Vluchten kan niet meer, heeft geen enkele zin

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waarin

Hoe ver moet je gaan

In zaken of werk, of in discipline

In Yin of in Yang of in heroine

In status en auto en geldverdienen

Hoever moet je gaan

Vluchten kan niet meer

Hier in Holland sterft de laatste vlinder op de allerlaatste bloem

En alle muziek die overblijft is de supersonische boem

Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waar

Schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar

We maken ons eigen alternatiefje

Met of zonder boterbriefje

M'n liefje, m'n liefje, wat wil je nog meer

Vluchten kan niet meer

Vluchten kan niet meer

Annie M.G.Schmidt (1911-1995)

Dinsdag
24

juli

Sonnet van burgerdeugd

De trammen tuimlen door de lange straten;

Al ’t leven buiten, en de ramen dicht;

Wat thee voor ons en de avond te verpraten.

De lamp streelt rustig ons voornaam gezicht.

Inbrekers, wurgers, rovers en piraten,

En de eerste Zondvloed en het laatst Gericht –

Elke onrust heeft ons deugdzaam hart verlaten.

O thee! o vriendschap! o kalmerend licht!

Straks ’t balsemende donker, morgen lopen

Wij opgefleurd te kopen of verkopen:

God levert de eerzucht en het daaglijks brood.

Genoeg vermoeienis om ’s nachts te slapen;

Alle overgangen tussen lach en gapen;

En aan het eind, de Liefderijke Dood.

E. du Perron (1899-1940)
uit: Parlando (1930)

Maandag
23

juli

Queeste

Valencia lokt hem naar haar kathedraal

ontbloot voor zijn ogen het hart van de stad

haar gotische poort en haar heilige graal

die eenmaal gevonden geen waarde meer had.

Hij hangt de toerist uit en kuiert langs pleinen

die aangenaam stralen in laatwinterlicht

kust andere borsten en denkt aan de mijne

die wit zijn en heilig en altijd uit zicht.

En ik die al veertien jaar woon in gezangen

mijn liefdesverklaringen schreef in de wind

vanwaar raak ik plots in de ban van dit wrange

besef dat ik mij op een tweesprong bevind?

En hoe kom ik af van dit bange verlangen

naar rijtjeshuis, echtgenoot, kind?

(Mieke van Zonneveld)

Zondag
22

juli

Bij wijze van haat

Dit is de bank, hier komen de oude mensen,

deez’ dag is schoon, ook voor ’t verkalkt gebeent.

Hier gaan wij zitten, dromerig vereend,

en hun oud hart zal doodlijk ons verwensen.

Hun oude hart, dat nimmer wou verflensen:

’t kent haat en liefde en bloedt nog – en dat meent

te kloppen voor elkaar tot het versteent!

Laat hen doorstromplen, pruttelen en drenzen.

Daar zijn ze: in ’t groen een harmonie van grijzen,

gekromd maar dichtgearmd, als in een polonaise.

Let op het wrokkend oog van de oude baviaan!

En de oude kip, zie ’t trillen van haar veren!

Zie het verslagen leger moeizaam retireren…

De wrede jeugd zal de oude min verslaan.

E. du Perron (1899-1940)
uit: Parlando (1930)