Dinsdag
9
oktober
Avondwind
de avondwind, gesloten is zijn mond
wanneer hij spreekt of zingt in stille taal
met klanken uit een overoud
verhaal
met angst of liefde voor
een koude grond
de late nevel dooft zijn
stem niet uit
versterkt de weemoed van
zijn klinken eer
wie luistert hoort zijn
zingen keer op keer
dan kruipt hij langzaam
onder ieders huid
de zulken raken aan zijn
stem gewend
hij wordt een vriendje daar
dat men goed kent
ja, langzaam raakt men
zelfs aan hem gehecht
en als de tijd dan rijp, is
klinkt het woord
het laatste, van een hemels
slotaccoord
waarin gesproken wordt het
hoogste recht
Jacob van Schaijk