Maandag
18

september

 God met ons

In diepten verzonken van leed en ellende,
het hart in bedwelmde droomen verward,
door prikkels van onrust, wier bron ik niet kende,
gedreven, gefolterd tot eindelooze smart,
heeft de aarde my lang in mijn dorheid gedragen,
in morrende wanhoop aan wereld en lot:
een knagend verlangen verteerde mijn dagen,
een woede van honger naar zielengenot!
Ik zocht het, ik riep wat dit hart zich verbeeldde,
in alles wat de aarde verlokkendst belooft;
in brandende driften, in bruischende weelde,
in Ridderverdienste, die ’t maagdenhart rooft,
in palmen, gewassen voor wereldbedwingeren,
in zangen, bewonderd door ’t luisterend gewelf …
Maar ’t schaduwbeeld vluchtte voor d’indruk der vingeren;
’t was ijdelheid, ijdler dan de ijdelheid-zelf!

Isaäc da Costa (1798-1860)

Zondag
17

september

Klinkdicht.
Zonder de Letter R.

Lieve Liefde, die de zinnen
Met geneugten mild’lijk voed;
Die ons neigt en noopt tot minnen,
En in wellust blaaken doet!
Wijst mij, wat ik moet beginnen,
Om den Wensch van mijn gemoed,
Om Elize’s gunst te winnen,
Die slechts lacht om mijnen gloed?
‘k Heb, om tot mijn’ wensch te koomen,
Chloë’s hulp te baat genoomen;
Lize en zij zijn eensgezint.
‘Wilt dan ’t laatste middel waagen,’
(Zegt de Liefde,) ‘dit zal slaagen:
Veins slegts, dat gij Chloë mint.’

uit: Galante dichtluimen (1780)
Hendrik Riemsnijder (1743-1825)
Willem Bilderdijk (1756-1831)