dinsdag
11

februari

Te leven en dat leven te vergeten

met zijn gedonderjaag en doe-maar-dik

voorgoed verstrikt geraakt in eigen ik

en toch weer kleren aan en toch weer eten.

En in het hoofd een weggedreven weten

en in de ogen die verdwaalde blik

van vaag verbazen, van onvaste schrik

om wie er op bezoek zijn, hoe die heten.

Zij die hun namen kennen schuiven aan

en zitten daar van levenslust te blaken.

De zinnen die op de repeatknop staan

proberen ze welwillend af te maken.

Een kus voordat ze weer naar buiten gaan.

Zo vluchtig even een bestaan aanraken.

Joke van Leeuwen (1952)