Zondag

30

november

Lied

Het lichaam doet

nog steeds zijn plicht

omdat het goed

is afgericht ,

maar moed en geest

en dadendrang

verzaken reeds

een leven lang.

Geluk en jeugd

voorgoed teloor –

zo’n leven deugt toch

nergens voor

Jean Pierre Rawie

Uit: Het meisje en de dood

Donderdag

27

november

Summa

De mannen van het uitvaartwezen

Schroeven het deksel op de kist.

Zo kwam het einde ook voor deze

Principeloze moralist.

Ik heb wat dichtbundels geschreven,

Ik heb een vrouw of wat bemind,

Het is mij alles om het even,

‘in dorre blaren ruischt de wind’.

Ik hoef mij niets meer af te vragen.

Langzaam vervaagt het onderscheid

Tussen de nachten en de dagen.

Ik ben ontzonken aan de tijd.

Jean Pierre Rawie

Uit: Kwade Trouw

Zondag

23

november

De schalmei

Zeven zonen had moeder:

Allen heetten Peter,

Behalve Wanjka die Iwan heette.

Allen konden werken:

Eén was geitenhoeder,

Eén vlocht sandalen,

Eén zelfs bouwde kerken;

Maar Iwan die Wanjka heette

Wilde niet werken.

Op een steen in de zon gezeten

Bespeelde hij zijn schalmei.

‘O, mijn lieve,

Mijn lustige,

Laat mij spelen

In de schaduw van mijn

Korte rustige vallei

Laat andren werken,

Sandalen maken of kerken.

Wanjka heeft genoeg aan zijn schalmei.’

J. Slauerhoff (1898-1936)