maandag
26

november

Voorzang

Het najaar waait de duisterende landen

regenend over, en oneindig groot

zijn de verlatenheden van den dood.

Bleek schuimt de zee over de lage stranden.

En aan het raam, denkend aan al wat vlood,

hoor ik de klacht dier eeuwen om mijn wanden.

De laatste daad viel uit mijn moede handen:

ik zie hen bleek en roerloos in mijn schoot.

Laten wij niet meer hopen, laten wij

nimmermeer smeken, en o, niet meer smaden –

Dit is het eind, het duisterend getij

van lage wolken en de storm der bladen.

Uit onze handen zijn de laatste daden

gevallen, en de regen waait voorbij.

A. Roland Holst (1888-1976)

zondag
25

november

De Hond en het bot

Een hond die langs een slager kwam

en kwijlde van genot,

had al zijn moed

 bijeengeraapt

en stal een sappig bot.

Helaas, het bleef niet ongezien.

De slager schreeuwde kwaad:

“Ik doe niet aan

liefdadigheid!”

en smeet het dier op straat.

De hond schoot snel de stad uit en

kwam bij een sloot terecht,

waarover door

Rijkswaterstaat

een loopplank was gelegd.

Toen hij zo midden op de plank

wat na te hijgen stond,

zag hij in de

weerspiegeling

van ’t water nóg een hond.

Die schurk, dacht hij, wat moet die daar?

Wil hij dat bot van mij?

Ik zal hem eens

vertimmeren…

Dat wordt een vechtpartij!

Meteen liet hij zijn tanden zien:

het bot viel uit zijn bek

en toen, tot zijn

verbijstering,

verdween het in de drek.

Hij zag alleen een rimpeling.

Waar was dat stomme beest

op wie hij uit

inhaligheid

zo woedend was geweest

Maria van Donkelaar                           Martine van Rooijen