Zaterdag

28

September

Mens

Mens is een zachte machine,
een buigbaar zuiltje met gaatjes,
propvol tengere draadjes
en slangetjes die dienen
voor niets dan tederheid
en om warmer te zijn dan lucht.
Och, hij heeft ademzucht
en hart-arbeid.

Heeft hij een welvig lijfje,
hier en daar wat vetjes,
dan vindt hij iets niet netjes
en noemt zichzelf een wijfje;

bovenin zijn haarkleedje
draait hij dan vaak springveren.
Daar kan hij niet mee leren;
ze dansen alleen een beetje.

Het leren gebeurt in een kastje;
je mag dat niet openmaken,
wel teder, teder aanraken,
maar de rest van het zotte bastje
blijft ingepakt en bewaard,
want als het zich bepoedert,
ontwatert of ontvoedert,
ontroert, ontstemt, onthaart,
dan kruipt het een hokje in.
Een deurtje gaat op slot,
en het loopt niet naar buiten tot
het kleertjes heeft, kalmte, en zin.

Maar soms voelt het zich zoet;
het bekje prevelt: "trouwen",
het gladde buikje moet
een klein machientje bouwen.

God behoede de mens
en geve hem een zoen:
er is verder niets met hem te doen.
Streel zijn zoete pens,
want mens is een zachte machine,
een ingewikkeld liefje.
Verzilver zijn statiefje,
leid hem in een vitrine,
doe bij hem een lichtje aan.

Loop zachtjes om hem heen en
ga elders om hem wenen,
maar laat hem staan.

Leo Vroman

Vrijdag

27

September

SOCIAL CLIMBING

Ik las laatst dat

arbeiders in hun

ondergoed slapen

de burgers in pyjama

en hoger

slaapt men naakt.

Ik wil vooruit

- daarom slaap ik nu

voortaan naakt!

Maar ja ...

kan ik nu eigenlijk nog

wel in de wasbak pissen?

Riekus Waskowsky

Donderdag

26

September

'Made in Lapland'

Als in Lapland 

de lupine 

weer gaat bloeien 

en de scheepvaart 

rond Gibraltar 

ligt gestremd 

zal in Lapland 

de lupine 

weer gaan bloeien 

en de scheepvaart 

rond Gibraltar 

zijn gestremd 

Jules Deelder

Woensdag

25

September

Ongestoorde ontwikkeling

Men moet de dingen

de eigen stille

ongestoorde ontwikkeling laten

die diep van binnen komt.

Die door niets gedwongen of versneld

kan worden.

Alles in het leven is groeien

en vormt zich,

rijpt zoals de boom,

die zijn sapstroom niet stuwt

en rustig in de lentestormen staat,

zonder de angst

dat er straks geen zomer zal komen.

Die zomer komt toch!

Maar slechts voor de geduldigen

die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,

zorgeloos,

stil en weids.

Men moet geduld hebben

met onopgeloste zaken in het hart

en proberen de vragen zelf te koesteren

als gesloten kamers

en als boeken

die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.

Het komt erop aan alles te leven.

Als je de vragen leeft,

leef je misschien langzaam maar zeker,

zonder het te merken,

op een goede dag

het antwoord in.

Rainer Maria Rilke

Dinsdag

24

September

Sans teeth, sans eyes...

Toen in 1781 het paradijs

eindelijk te klein was geworden,

(er was al eeuwen lang kritiek op het werk

van de totaal incompetente ballotagecommissie)

verkleinde God de zaligen zover

dat de hele hemel in zijn vestzakje ging.

(God, die zoals men weet,

zelf niet groter is dan 1 m 23)

En zo werden toen miljarden doden

minder dan het ritselen van een enkel blad,

minder dan een glimlach

Riekus Waskowsky

Maandag

23

September

Stabat mater

Stabat mater dolorosa Iuxta crucem lacrimosa, Dum pendebat filius;	De moeder stond door smart bevangen en met tranen langs haar wangen waar haar zoon gekruisigd hing
Cuius animam gementem, Contristantem et dolentem Pertransivit gladius.	en het was haar in haar lijden of een zwaard haar kwam doorsnijden dat dwars door het hart heen ging.
O quam tristis et afflicta Fuit illa benedicta Mater unigeniti!	Hoe verdrietig en verloren was de toch zo uitverkoren moeder die hem 't leven gaf.
Quae maerebat et dolebat Et tremebat, cum videbat Nati poenas incliti.	Ze moest klagen, ze moest rouwen en ze beefde bij 't aanschouwen van zijn vreselijke straf.
Quis est homo, qui non fleret, Matrem Christi si videret In tanto supplicio?	Wie voelt er geen tranen komen, die daarheen wordt meegenomen, waar hij Christus' moeder vindt?
Quis non posset contristari, Piam matrem contemplari Dolentem cum filio?	Wie zou tranen binnenhouden als hij dat verdriet aanschouwde van de moeder bij haar kind?
Pro peccatis suae gentis Iesum vidit in tormentis Et flagellis subditum,	Zij zag wat hij heeft geleden voor het kwaad dat mensen deden, zag de zwepen, zag het slaan,
Vidit suum dulcem natum Morientem, desolatum, Cum emisit spiritum.	hoorde 't kind, door haar gedragen, stervende om bijstand vragen, zag hoe hij is doodgegaan.
Eia, mater, fons amoris, Me sentire vim doloris Fac, ut tecum lugeam;	Vrouw van liefde en genade, wil toch op mijn schouders laden alles wat u lijden doet.
Fac, ut ardeat cor meum In amando Christum Deum, Ut sibi complaceam.	'k Wil mijn hart aan hem verpanden, laat mij dan van liefde branden opdat ik hem zo ontmoet.
Sancta mater, illud agas, Crucifixi fige plagas Cordi meo valide;	Moeder, wil mijn hart bezeren met de wonden die hem deren, die zo nederig wilde zijn
Tui nati vulnerati, Iam dignati pro me pati Poenas mecum divide.	om te lijden voor mijn zonden. Laat mij lijden aan zijn wonden, laat mij delen in de pijn.
Fac me vere tecum flere, Crucifixo condolere, Donec ego vixero.	Laat mij huilen aan uw zijde, laat het kruis ook mij doen lijden tot ik zelf eens doodgaan moet:
Iuxta crucem tecum stare, Te libenter sociare In planctu desidero.	'k wil mij naar het kruis begeven om daar met u mee te leven in wat hem zo lijden doet.
Virgo virginum praeclara, Mihi iam non sis amara, Fac me tecum plangere,	Stralende, ik moet u eren, wil u toch niet vàn mij keren, laat mij huilend bij u staan.
Fac, ut portem Christi mortem Passionis eius sortem Et plagas recolere.	Laat mij Christus' dood ervaren, laat mij in mijn hart bewaren al wat hem is aangedaan.
Fac me plagis vulnerari, Cruce hac inebriari Ob amorem filii;	Laat zijn pijnen mij genaken, laat het kruis mij dronken maken van de liefde voor uw zoon
Inflammatus et accensus Per te, virgo, sim defensus In die iudicii.	en wil dan mijn voorspraak wezen als ik 't helse vuur moet vrezen na het oordeel voor zijn troon.
Fac me cruce custodiri, Morte Christi praemuniri, Confoveri gratia;	Laat het kruis over mij waken, laat zijn dood mij sterker maken, zodat hij me begeleidt
Quando corpus morietur, Fac ut animae donetur Paradisi gloria.	en mijn ziel, als 't lijf moest sterven, de verrukking doet verwerven die de hemel ons bereidt.

Anoniem, 13e eeuw                                      Willem Wilmink

Zondag

22

September

Witte potpourri 

Als je van school komt, wil je gaan studeren,

heel goed plan!

Maar welke richting is het meest geschikt?

Weet je daar iets van?

Ben je niet zo'n bolleboos,

welk vak studeer je dan, man?

Iets wat je zonder veel te prakkizeren

leren kan.

Ben je eenmaal huisarts, heb je een praktijk

in de binnenstad of een nette buitenwijk,

dan merk je dat het vroeg of laat

vervelen gaat,

die regelmaat.

Je wordt misschien wel rijk,

maar altijd dat gezeik.

'Dokter, ik heb zo'n maagpijn!'

'Kunt u wat minder vaag zijn?'

'Dokter, ik heb een sponsgezwel!'

'Veel frisse lucht, dan slijt het wel.'

'Dokter, ik heb een bloedpuist!'

'Prachtig, mevrouw, dat moet juist!'

'Dokter, ik heb de builenpest!'

'Dan krijgt u een attest.'

Ach nee, zo'n huispraktijk is maar een suffe beweging:

een volle ziekenzaal,

dat is het helemaal!

Want als je lachen wilt, dan moet je in de verpleging,

dan zie je elke kwaal

integraal!

Elke kwaal, elke kwaal:

van een diarree tot barenswee!

Elke kwaal, elke kwaal

maak je zomaar mee in het hospitaal!

Een lelijk gekneusde arm,

een spastische dikke darm.

Onschuldig of fataal,

maar nooit een reden voor alarm.

Als je je gevoel voor humor maar bewaart

bij een slijmberoerte of een etterhaard.

Met een kwinkslag en een opgewekt gezicht

bij een kwikvergiftiging of knokkeljicht.

Van de week was er op zaal negen

nog een leuk incident,

want ik zag iets verwoed bewegen

in het bed van een patiënt.

Nou, ik dacht eerst nog aan een orgasme,

dus ik gaf hem al een schop.

Maar wat bleek? Hij had gewoon een spasme!

Nou, dat was me

een mop!

En hoeperdepoep,

een mooie kroep

daar kan je nog wat van leren.

En hieperdepiep,

een neuspoliep

is altijd een buitenkans!

Vandaag weer

een maagzweer

en een viespeuk

met een liesbreuk

en hier één

met niersteen

en daarbij sint-vitusdans.

Twee doktoren en een zuster met een spuit.

En u gaat nu even slapen, want die milt die moet eruit.

Oogjes dicht,

dat is verplicht.

Een lijk met open ogen dat is geen gezicht!

Hatsjee, hatsjee,

dat wordt een anus prae!

En van je hela, hola, dat is een fris karwei!

Dat is wel iets voor mij,

iets waar ik graag in snij!

En van je hela, hola, leg hem eens op zijn zij!

Dan kan ik er beter bij!

Waar is die operatieschaar gebleven?

Heb jij hem niet gezien?

- Nee, nee -

Weet jij het dan misschien?

- Nee, nee, nee -

Stil maar, ik open de patiënt nog even,

hij klaagt weer over pijn.

- Dat zal het dan wel zijn! -

U mag naar huis, juffrouw Versluis,

de zaak berust op een abuis.

Naar huis,

- juffrouw Versluis -

naar huis,

- de groeten thuis -

u mag naar huis!

Hoe is het met die aangereden oma?

O, die ligt al weken in een coma.

Dat wordt waarschijnlijk een winterslaap!

O, da's niet zo mooi!

O, da's niet zo mooi!

Dat heb ik in jaren niet gezien:

zo'n zooi, zo'n zooi!

Zuster, vlug dan,

zuster, kom eens gauw!

Opa Brugman

wordt weer donkerblauw!

De dynamiek

van een kliniek

is zoiets enigs en aparts.

Bruisend en opwindend is het leven van een arts!

Een mooi bestaan,

te danken aan

een heilig ideaal

als nuttige en handige

en dure kleine zelfstandige.

De arts verschijnt,

de pijn verdwijnt...

en ook je kapitaal!

Drs. P en  Ivo de Wijs
Muziek: trad.