Zaterdag

17

November

HET PORTRET

Aan Wim

Wanneer ik dood ben en de donkren komen,

Geef me 't portret niet mee, dat altijd mij

Ten hoofdeneinde stond en in mijn droomen.

Ik merk er toch niets van. Het is voorbij.

Neen, ik wil niet, dat na de laatste morgen

De beeltenis van dit bemind gelaat,

In een tot molm geworden kist geborgen,

Diep in de muffe grond met mij vergaat.

Doch als ik stervend ben, maar nog niet henen,

 Dan wil ik 't houden in mijn veege hand.

Mijn laatste denken moet nog zijn doorschenen

Door 't liefste waar het zich aan had verpand.

Want ik berust erin. 'k Heb in mijn streven

Naar iedere andre liefde om niet gehaakt  -

 Door deze alleen is dit rampzalig leven

Tot onuitsprekelijk geluk gemaakt.

J.C.Boem (1887-1966)

 

Vrijdag

16

November

DE DUINDOORN

De duindoorn bloeit. De duindoorn bloeide ook daar.

Dat is al lang geleden. Al vijf jaar.

Vijf jaar. En al hun strijden ging teloor

Om tot dit niets te komen. En waarvoor?

De duindoorn bloeit. De strijd heeft afgedaan.

De wereld zal ook eens verloren gaan.

J.C.Boem (1887-1966)

Donderdag

15

November

De Gelatene 

Ik open het raam en laat het najaar binnen, 
Het onuitsprekelijke, het van weleer 
En van altijd. Als ik één ding begeer 
Is het: dit tot het laatst beminnen. 

Er was in dit leven niet heel veel te winnen. 
Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer, 
Als men zich op het wereldoude zeer 
Van de miljarden voor ons gaat bezinnen. 

Jeugd is onrustig zijn en een verdwaasd 
Hunkren naar onvergankelijke beminden, 
En eenzaamheid is dan gemis en pijn. 

Dat is voorbij, zoals het leven haast. 
Maar in alleen zijn is nu rust te vinden. 
En dan: 't had zoveel erger kunnen zijn.

J.C.Boem (1887-1966)

Woensdag

14

November

November

Het regent en het is november: 
Weer keert het najaar en belaagt 
Het hart, dat droef, maar steeds gewender, 
Zijn heimelijke pijnen draagt. 

En in de kamer, waar gelaten 
Het daaglijks leven wordt verricht, 
Schijnt uit de troosteloze straten 
Een ongekleurd namiddaglicht. 

De jaren gaan zoals zij gingen, 
Er is allengs geen onderscheid 
Meer tussen dove erinneringen 
En wat geleefd wordt en verbeid. 

Verloren zijn de prille wegen 
Om te ontkomen aan den tijd; 
Altijd november, altijd regen, 
altijd dit lege hart, altijd.

J.C.Boem (1887-1966)

Uit: Het verlangen 1921

Dinsdag

13

November

HET OUDE KERKJE

De vroege voorjaarsdag was stil en koud,
De egale hemel nog te bleek voor regen,
En langs de vale, mensenloze wegen
Werd het hart zonder pijn en tijdloos oud.

Een glanzen water aan de kim, daarvoor
Een bomenrij en een versomberd weiland,
en op een lage heuvel als een eiland
't Verlaten kerkje, in de eenzaamheid te loor

-Hiertoe had dan het leven mij gevoerd:
Na veler zware dagen ommekomen,
Verteerd van daden, ondermijnd van dromen,
Dit land te aanschouwen, nauwlijks meer ontroerd.

J.C.Boem (1887-1966)

Maandag

12

November

Verraad van fabrieksgeheim

Ik waande eerst uit werken van poëten,

Dat je enkel werd door godd’lijk licht bestraald,

Voordat j’iets schiep. Maar ik wil’t eerlijk weten:

Je maakt het eerst af, wat het best betaalt.

En zo’n sonnet? Och, kalm met passen, meten

Schrijf je eerst de twee kwatrijnen. Dat bepaalt

Al, wat geklonke’aan den terzinen-keten

Er verder aan het slot wordt bijgehaald.

‘k Verraad hier eigenlijk fabrieksgeheimen.

’t Is heus zo’n kunst niet, dat scanderen, rijmen.

Verliefd zijn óók niet. Nou, dat pen je neer

En mengt dat met je stemming door het weer.

En landschap-schild’ren leer je – een twee drie –

Geholpen door een boek van botanie.

J.K.Rensburg (1870-1943)

Uit: ”Sonnetten van Piet Lut”

Zondag

11

November

Twee zeisen

Hein brengt geen nieuwe klanten meer

Naar zijn begraafplaats aan de Schinkel.

Hij heeft de hele lijkenwinkel

Vaarwel gezegd en keert niet meer.

’t Is zomer en het water twinkelt

Langs het Jaagpad naar het Nieuwe Meer.

’t Heet nu stadstuin. Keer op keer

Ontlokt de wind een hees getinkel.

Aan de twee half verroeste zeisen

Die hangen in de conifeer

Aan ’t eind van ’t oprijlaantje.

Ja twee. ’t Zou erop kunnen wijzen

Dat Hein soms werd geassisteerd

Als het te druk werd met zijn baantje.

Hendrik van Teylingen

Uit: Huis te Vraag

Zaterdag

10

November

Vijftiende statie –

Gezien in Wahlwiller

Het kruishout opgeruimd, Golgotha leeg.

En niets dan licht was in zijn plaats gekomen.

Had zelfs zijn laatste bloedspoor uitgeveegd. –

Romaanse bogen in de vorm van bomen.

Een groene kathedraal was het heelal,

Er middenin een rechthoek van een groeve.

Een perk, gelijk met bloemen zonder tal.

De aarde weer een paradijs, maar droever.

“En zie, ik zag: daar boven stond een vlam,

Doorschijnender dan glas, - dan stromend water.”

Een feniks soms? Die aan zijn as ontkwam?

Maar nog het meest, geloof ik toch: en mens.

Bevrijd, gegaan voorbij zijn eigen grens.

Nooit eerder was de dood zo licht. Noch later.

Jan Duin