woensdag

18

oktober

 

De kwade meesteres

Het witte huis ligt schemer-zwevend in het zwart
van in de lucht gestoten boomskeletten.
Nog doolt haar schim hier rond en stelt de wetten
van ’t huis; despotisch en verstard.

Mijlen van hier staan bloemen op haar graf;
maar wat zijn grenzen voor haar fel begeren.
Wij, haar vazallen, weten: zij zal keren
en smalend honen: God en Dood en Graf.

Reeds heeft haar gif de aardkorst stukgebroken.
Haar adem heeft de vette grond verschroeid.
Van vele knoppen is niet één ontloken.

Slechts de papaver heeft dit jaar gebloeid.

Nol Gregoor (1912-2000)

 

dinsdag

17

oktober

Zeeman en dichter, zwerver en piraat,
Van ’t aangebeden en vervloekte leven
Wist je dat alles eenmaal moest begeven
In ’t wisslend lot, ook van den zeemansstaat.

Jou was de dood altijd een kameraad,
Uit ziekte was een opstand nagebleven,
Maar niet de vrees die voor het eind doet beven;
Je zei: goed heil! Het gaat zooals het gaat.

Veel verder dan de wereld wou je zwerven
Uit duistre noodzaak, niet uit vaag verdriet
Om een geluk dat toch eens zou bederven ...
Je vond de rust niet, want je zocht haar niet.

— Waarom zijn dichters eiglijk nergens thuis,
Noch op een schip, noch in een koffiehuis?

Jan van Nijlen (1884-1965)