vrijdag

15

december

 

‘O zachte zusters die mij aanziet: moed! Leven dringt ons op dit harde en zware: het pad te banen dat de groote schare der vrouwen weldra juichende begroet.   Geen macht ter wereld die 't vrouwe-gemoed nu van voller mensch'lijkheid te vergaren afhouden kan, het vrouwe-brein bewaren van ruimte te zoeken die groeien doet.   De Vrijheid roept en haar roep doet ons lijden, wij stromp'len blind, wij tasten, wij vermogen nog niet de vrouwen van morgen te zijn.   Maar lijdend baren wij de nieuwe tijden. In ons hart groeien ze, in onze oogen.... Leeft er dan geen geluk door deze pijn?’

Henriette Roland Holst (1869-1952) Uit De vrouw in het woud

 

donderdag

14

december

 

De nieuwe geboorte VIII

 

 

Sombre gedachten schiep een sombre tijd,

het leven lag, gelijk eenschip in trage

wateren, en een stem sprak dat de lage

luchten alles omsloten voor altijd.

 

Er was geen licht, er was geen lucht: de handen

verslapten, omdat zij van hoop leeg waren;

denkers doken naar wrede trotse maren

dat ze hun ziel behoedde voor verzanden.

 

Dichters wendden zich van de levens-sferen

wederbegerend wat in d'eeuwen sliep,

of loken d'ogen en verbleekten diep

beproevende op hun eigen hart te teren.

 

In de zware tijd die zo langzaam streek

was 't dat een moedeloze berusting groeide

en opkwam mat geloof van de vermoeide

wereld wier oude gang een eeuwige leek.

 

Maar onderwijl werd in beneden-lagen

ver van 't mistroostig ras dat heerste op aard

met smart ontvangen, en in pijn gebaard

de nieuwe kracht, die ons omhoog zal dragen.

 

Henriette Roland Holst (1869-1952)

Uit: de nieuwe geboorte