zaterdag
19

oktober

Verhaal van een ooggetuige

Zowat driehonderd mannen zitten in een kring.

Het is ijskoud en ze zijn naakt.

Ze beschermen hun blote vrouwen en kinderen

tegen de scherpe zuidpoolwind.

Soms mag een oudere man de kring verlaten

om wat warmte op te doen tussen de vrouwen.

Vaak krijgt hij dan een stukje rauwe vis.

Daarna neemt hij opnieuw zijn plaats in,

want bij de mensen blijven mannen altijd mannen.

Er nadert een helikopter door zeehonden bemand.

Het zijn geleerden, technici en godsgezanten.

Ze maken films en droppen helgekleurde zakken

met voedsel. Er staan goede woorden op de zakken.

Op zeker ogenblik schoudert een zeehond zijn geweer

en hoewel hij weet dat op het doden van mensen

zware straffen staan,

gaande van 500 dollar tot een jaar hechtenis,

legt hij een rechtstaande man,

de mooiste van allen,

neer.

Paul Snoek (1933-1981)

uit: Gedrichten. Gedokumenteerde aktualiteitspoëzie en/of

alternatieve griezelgedichten (1971)

vrijdag
18

oktober

Reis rond de wereld in vierenveertig dagen

Jouw reis rond de wereld in vierenveertig dagen:

Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem;

in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.

En dat terwijl tussen wieg en graf grosso modo

een langer leven past. Je groeit op, verdient het

om verliefd te worden op het strand van Barcelona,

het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,

je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor

je zelf wiegeliedjes zingt – nadien pas Napels zien.

Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten

over je twee namen, de geur van tientallen

steden in je bloed, over maan en roos en vis.

Niet dit: nog tandeloos en al verloren zoon van Europa,

met je onbekende paspoort en kapotte kompas,

met twee ouders hun adresloze gemis.

Maarten Inghels (1988)

zondag
13

oktober

Heimwee naar moeders woordenschat

Ach moeder, ik weet zoveel woorden meer

en van de muze honderd lepe wetten

om ze verbluffend naast elkaar te zetten

tot schone larie over duister zeer.

Maar als ik op een avond bij ruig weer

de vangst bijeengaar uit mijn rijmennetten,

de troost schudt uit de kuil van mijn sonnetten,

vind ik mijn stem wel maar mijn hart niet meer.

Geleerde vrienden, die het kunnen weten,

hebben eens de armoe van uw mond verteld

maar geen heeft mij dan tot nog toe geteld

hoe gij met twintig silben mild gemeten

mij meer met wijsheid en geluk vervult

dan mijn orkesttaal zwoegend mij onthult.

Karel Jonckheere (1906-1993)