Zaterdag

6

Juli

Ongenoegzaamheid

Is iemand bij een Heer ter tafelen gezeten
Alwaar genoegzaam is te drinken en te eten, 
Roept hij onstuimelijk om oester of lamprei, 
Of, lakende den wijn, om seck en malvezij,
De Heer zal zeggen: “Vriend, wie is er die u dwinget? 
Lust u niet, dat gij vindt, zoo etet dat gij bringet.”
Maakt hij het ook te bont, den huisheer wordet gram
En wijzet hem den weg, vandaar hij henen kwam. 

Wij zijn gelijkerhand alhier des Heeren gasten, 
Hij spijst ons, om te voên, niet om te overlasten: 
Genoegen wij ons niet, maar kraaien nog om meer, 
Gewisselijk daarmee verstoren wij den Heer, 
Ja, maken ons onweerd, dat met zijn goede gaven 
Hij ons nog langer tijd zou kweeken ende laven.

Jacobus Revius (1586-1658)
uit: Over-Ysselsche sangen en dichten (1630)

v

Vrijdag

5

Juli

miskien is dit alles tog moontlik om die bome te red

tien in die laning is reeds uitgekap:

pyn tril nog in die lug waar hulle gestaan het

en soms

als niemand kyk nie

val hul skadu’s weer oor die pad

net hy is bevoorreg om dit te sien

maar als hy dit in die grootste geheimhouding aan sy broers vertel

lag hulle hom uit

of noem hom Josef die dromer

nou speel hy ‘smiddags alleen met sy karretjies in die skadu

en die getjirp van mossies klink vrolik in die afwesige takke

Wilhelm Knobel (1935-1974)

d

Donderdag

4

Juli

Broers

hulle besoek hom nou minder gereeld

eenmaal elke jaar of twee

en bring voor hom ’n karretjie

of  ’n prenteboek

gelate neem hij dit en speel

halfhartig terwyl hulle toekyk

of blaai deur prenteboeke van

Rooikappie en die Wolf of

die Drie Varkies

en altyd vra hy na sy broer Heinie

wat drie jaar ouer is as hy

en wat han hulle anders sê as

dat Heinie een van die dae sal kom kuier

tot die klokkie uiteindelik

die einde aankondig van die besoek

dan stap hulle verlig weg

en luister na die triestige gehuil

van die man van drie en dertig jaar

Wilhelm Knobel (1935-1974)

w

Woensdag

3

Juli

HET PENSIOENFONDS, ALGEMEEN BURGERLIJK

Constant wijntjes, samenzijntjes,

Rookgordijntjes nooit omhoog.

Plannen smedend aanbestedend,

Handig met de elleboog:

Broeders zijt gij, dus gedijt gij,

Kwaliteitsvrij in het slijk.

Geen gezanik, denkend aan ‘ik’.

Eigenbaat maakt vindingrijk.

Luie stinkers, nooit uitblinkers -

Bij de pinken, roets-roets-roets,

Om serviel en zwaar te knielen

Voor de God Onroerend Goeds.

Smeergeld, reizen, vette spijzen,

Sekspaleizen, vaste prik

Deze werreld die carrièrelt,

maar die thuishoort in de lik.

Gerrit Komrij (1944-2012)

 

d

Dinsdag

2

Juli 

KINDER-LIJK

Constantijntje, ‘t zalig kijntje,

cherubijntje van omhoog,

de ijdelheden hier beneden

uitlacht met een lodderoog.

Moeder, zeit hij, waarom schreit gij,

waarom greit gij op mijn lijk?

Boven leef ik, boven zweef ik,

engeltje van ‘t hemelrijk.

En ik blink er, en ik drink er

‘tgeen de schinker alles goeds

schenkt de zielen, die daar knielen,

dertel van veel overvloeds.

Leer dan reizen met gepeizen

naar paleizen, uit het slik

dezer werreld, die zo dwerrelt.

Eeuwig gaat voor ogenblik.

Joost van den Vondel (1587-1679)

Maandag

1

Juli

Allerzielen

Soms loopt er door een drukke straat
ineens een oude kameraad
of reisgenoot.
Je weet zodra je hem begroet:
het kan niet dat ik hem ontmoet,
want hij is dood.

Eerst ben je nog een tijd verbaasd
omdat die levende toch haast
die dode was.
Heb je de zaak dan afgedaan,
dan komt er weer zo'n dode aan,
met flinke pas.

Thuis van het dodencarnaval
zie je de spiegel in de hal,
je schrik is groot:
die man daar in het spiegelglas,
met die bekende regenjas,
was die niet dood?

Willem Wilmink (1936-2003)
Bron: Ernstig genoeg (1986)

Zondag

30

Juni

Naar Een Idee Van Jeroen Brouwers

Een goed idee, zo’n drankkast op je steen!
Een sleuteltje kreeg ieder van mijn vrinden.
’t Zijn Zeeuwen, zuinig, dus is iedereen
voor gratis Schaps hier nog een tijd te vinden.

Dacht ik. Maar nee, ’t zijn happers, een voor een:
wel zelden zag men drank zo snel verzwinden!
Al na een dag lag ik weer, doodalleen
in rust en stilte vredig te ontbinden.

Doodstil en doodalleen? O neen.
Vertroostend ruisen boven me de linden
en aanspraak heb ik hier van menigeen
die, net als mij, geen zon meer zal verblinden.

In geur van heiligheid stierf deez’ en geen.
En ik ging, ach, in geur van jajem heen.

 Kees Jiskoot