vrijdag
15

februari

Het vuur aan de schenen
aan Empedokles

Wij bekleden het Zijn met onze verscheidenheid van

todden en opschik. Er is geen leegte en er is geen teveel.

Vuur, aarde, water en de zachte toppen van de lucht:

het Ene, in viervoud zich mengend en dan weer uiteen.

Planten, bomen zijn vol geest en gevoel, mijn moeder

is als regenwolk herboren, zal later goudreinet zijn.

Wat is er dan mis? Waarom die onrust, dat geschrei?

Haat versus liefde – hoe kom je erbij? Het hemelrond

een dek van korrelijs? Heelal in de vorm van een ei?

En onder de grond immervlammende, ziedende brij?

Jou vond ik terug na vijfentwintig eeuwen, vederlicht

zwart lavahart op de kratermond in bevroren sneeuw.

En wat was ik? Luis op jouw zere hoofd? Die sandaal?

O oude Griek – Sapfo was ik, die ook dichtte en sprong.

Anneke Brassinga (1948)
uit: Verborgen tuinen (2019)

maandag
11

februari

De stillen

Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan,

Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten

Van wetten, waardoor veiligen zich weten

Behoed tegen een snel en stout vergaan.

Wie zonder schaamte geile lust belijden,

Maken zich schuldig, maar zij weten toch

De grootste zondigheid van ’t kwaad te mijden.

Alleen wie, braafheid huichelend, bedrog

Plegen met liefde’s wet en wier gedachten

De vreugde van het arme volk verachten:

Zij zijn de farizeeërs aller tijden.

Anton van Duinkerken (1903-1968)
uit: Hart van Brabant (1936)