zaterdag
23
april
swypsturtsjes en haptonema
it begûn mei swypsturtsjes en haptonema fan de
algen dy’t nei de meteoryt net
langer fan de sinne libje koenen. sy moasten yn
beweging komme en op jacht,
lies ik yn ’e krante fan ’e moarne. ik makke der
in foto fan, appte dy nei heidi.
ik miende dat it angst wie dy’t ús fuorret,
betocht in teory dy’t de woartels fan
alle argewaasje yn ’e wrâld plante, yn ’e
oerbefolking, de oerproduksje en it
massale wantrouwen nei inoar en de ynstitúsjes, in
kontinuë allergy dy’t wy yn
stân hâlde
dat we tefolle bern krije sadat der genôch
oerbliuwe om de leppels brij nei ús
sloppe mûlen te tillen letter, paste yn myn fynst.
Dat we ús oan de tosken ta
bewapenje en in arsenaal oan middels ûntwikkelje
litte om by de buorlju de saak
yn ’e war te stjoeren en dat net dogge út haat mar
út angst, koe der moai by.
allegear omdat ik oer de algen lies en it alle
moarnen op ’e senuwen krij as ik
my ûnder de minsken bejou dy’t op jacht binne.
heidi soe it mear opfallen wêze
dat de algen neidat de sinnestrielen wer troch de
jiske hinne batsten, stadichoan
de jacht staakten en op ’e nij fan it ljocht
libben.
••
zweepstaartjes en haptonema
het begon met zweepstaartjes en haptonema van
algen die na de meteoriet niet
langer van de zon konden leven. ze moesten in
beweging komen en op jacht, las
ik in de krant vanochtend. ik maakte er een foto
van, appte die naar heidi.
ik dacht dat het angst was die ons voert, kwam met
een theorie die de wortels
van alle problemen in de wereld plantte, in de
overbevolking, de overproductie
en het massale wantrouwen naar elkaar en de
instituties, een continue allergie
die we in stand houden
dat we te veel kinderen krijgen zodat er genoeg
overblijven om de lepels met
pap naar onze slappe monden te bewegen later,
paste bij mijn vondst. dat we
ons tot de tanden toe bewapenen en een arsenaal
aan middelen laten ontwik-
kelen om bij de buren de zaak in de war te sturen
en dat niet doen uit haat maar
uit angst, kon er mooi bij.
allemaal omdat ik over de algen las en omdat ik
het elke ochtend op mijn
zenuwen krijg als ik mij onder de mensen begeef
die op jacht zijn. heidi zou het
meer opgevallen zijn dat de algen nadat de
zonnestralen weer door de as heen
schoten, langzaam de jacht staakten en opnieuw van
het licht leefden.
Tsead Bruinja (1974)
uit: ynbêde / ingebed (2022)
