zaterdag

23

april

 

 

swypsturtsjes en haptonema

it begûn mei swypsturtsjes en haptonema fan de algen dy’t nei de meteoryt net
langer fan de sinne libje koenen. sy moasten yn beweging komme en op jacht,
lies ik yn ’e krante fan ’e moarne. ik makke der in foto fan, appte dy nei heidi.

ik miende dat it angst wie dy’t ús fuorret, betocht in teory dy’t de woartels fan
alle argewaasje yn ’e wrâld plante, yn ’e oerbefolking, de oerproduksje en it
massale wantrouwen nei inoar en de ynstitúsjes, in kontinuë allergy dy’t wy yn
stân hâlde

dat we tefolle bern krije sadat der genôch oerbliuwe om de leppels brij nei ús
sloppe mûlen te tillen letter, paste yn myn fynst. Dat we ús oan de tosken ta
bewapenje en in arsenaal oan middels ûntwikkelje litte om by de buorlju de saak
yn ’e war te stjoeren en dat net dogge út haat mar út angst, koe der moai by.

allegear omdat ik oer de algen lies en it alle moarnen op ’e senuwen krij as ik
my ûnder de minsken bejou dy’t op jacht binne. heidi soe it mear opfallen wêze
dat de algen neidat de sinnestrielen wer troch de jiske hinne batsten, stadichoan
de jacht staakten en op ’e nij fan it ljocht libben.

••

zweepstaartjes en haptonema

het begon met zweepstaartjes en haptonema van algen die na de meteoriet niet
langer van de zon konden leven. ze moesten in beweging komen en op jacht, las
ik in de krant vanochtend. ik maakte er een foto van, appte die naar heidi.

ik dacht dat het angst was die ons voert, kwam met een theorie die de wortels
van alle problemen in de wereld plantte, in de overbevolking, de overproductie
en het massale wantrouwen naar elkaar en de instituties, een continue allergie
die we in stand houden

dat we te veel kinderen krijgen zodat er genoeg overblijven om de lepels met
pap naar onze slappe monden te bewegen later, paste bij mijn vondst. dat we
ons tot de tanden toe bewapenen en een arsenaal aan middelen laten ontwik-
kelen om bij de buren de zaak in de war te sturen en dat niet doen uit haat maar
uit angst, kon er mooi bij.

allemaal omdat ik over de algen las en omdat ik het elke ochtend op mijn
zenuwen krijg als ik mij onder de mensen begeef die op jacht zijn. heidi zou het
meer opgevallen zijn dat de algen nadat de zonnestralen weer door de as heen
schoten, langzaam de jacht staakten en opnieuw van het licht leefden.

Tsead Bruinja (1974)
uit: ynbêde / ingebed (2022)