vrijdag

24

November

 

 

een volk dat voor tirannen zwicht,

zal meer dan lijf en goed verliezen,

dan dooft het licht.

 

Het is nu bijna honderd jaar geleden

Herr Hittler werd bepaald hier niet gemeden

In Weimar’s land

Daar waaide toen een nieuwe, rechtse wind

Herr Hittler  schmiert met dames, met een kind

’t Stond in de krant

 

Na tien jaar was er overal terreur

Herr Hittler bleek opeens niet zo’n charmeur

Met zijn SA

De Joden waren weer opnieuw de klos

Naar kampen toe, verscholen in een bos

De dood volgt dra

 

Al zestien jaar is hier de PVV

Rechts Nederland loopt graag met Wilders mee

Vol retoriek

Maar nu, na de verkiezing, loopt het mis

Want Wilders wordt premier, dat’s heel gewis

Ons land is ziek

 

De rechtstaat, het klimaat, de vluchteling

Elk wordt alras een nietig, onnut ding

Wat biedt nog baat?

Hoe ziet ons land er over tien jaar uit?

De roep om anders, anders klinkt dan luid

Maar ‘t is te laat

Frans Woortmeijer

 

donderdag

23

November

 

Het nieuwe gezag

Fier staat hij op de brug als een bevaren
kaptein, met gouden strepen, pet en al.
Voorheen was hij een stuurman aan de wal,
steeds vol kritiek, geladen met bezwaren

tegen’t beleid van die zijn meerdren waren;
nu weet hij amper wat hij zeggen zal,
verwisselt stuur- en bakboord, schoot en val,
en commandeert bij voorkeur met gebaren.

Wel wonderlijk ging ’t vaartuig overstag.
Het volk doet moeite in de koers te blijven,
maar geen gelooft dat het nog lang zo duurt.

Alleen hij twijfelt niet aan zijn gezag:
zo lang door Gods gena de schuit blijft drijven,
zal hij geloven dat hij ze bestuurt.

Yge Foppema (1901-1993)
uit: Spijkerschrift (1945)

 

woensdag

22

November

 

 

Voor wie zich afvraagt of stemmen uitmaakt: er is de kans

dat je geluid overstemd wordt door de massa, maar laten we

de uitkomst voor even vergeten. Stilstaan bij de beweging

van miljoenen die een lijst uitvouwen, het potlood plaatsen,

hun biljet een bus in laten glijden met hopelijk een knik

naar de vrijwilligers. Dit, deze beweging, is wat ons verenigt.

Een choreografie van collectieve moeite, van op komen dagen,

verbitterd, hoopvol, bang, van alles maar aanwezig. Een dag

later zullen we weer diep verdeeld opstaan, het verkozene

speelt ons uit elkaar maar het kiezen, daarin glinstert iets,

de handeling die samenbrengt. En nu ik jullie aandacht heb,

een persoonlijk stemadvies: stem donkergroen, stem liefde.

Marjolijn van Heemstra