Zondag

9

November

I Wandered Lonely as a Cloud

I wandered lonely as a cloud

That floats on high o'er vales and hills,

When all at once I saw a crowd,

A host, of golden daffodils;

Beside the lake, beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine

And twinkle on the milky way,

They stretched in never-ending line

Along the margin of a bay:

Ten thousand saw I at a glance,

Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they

Out-did the sparkling waves in glee:

A poet could not but be gay,

In such a jocund company:

I gazed—and gazed—but little thought

What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie

In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude;

And then my heart with pleasure fills,

And dances with the daffodils.

WILLIAM WORDSWORTH (1770-1850)

Donderdag

6

november

zij had een heel klein handje om te slaan

met zeven gouden vingers en een watermerk – 

een handje adem voor een glazen kerk – 

en zeven kleine voetjes om te staan.

zij had een hoofdje als een nachtcitroen

en vleugeltjes als een bevroren ruit –

haar haren waaiden voor haar voetstap uit

(zij was er steeds; was ze een visioen?).

zij had een heel klein handje om te slaan

en zeven mondjes om het daglicht uit te blazen,

zij had een mei-lichaam waarom een glazen

stolp. zij had een maan-lichaam bij volle maan.

Neeltje Maria Min (1944)

uit: Voor wie ik liefheb wil ik heten (1966) 

Zondag

2

november

Ik zie de wilde vogels huiswaarts keren,
verlangend naar het einde van hun vlucht.
Hun V trekt fier door frisse najaarslucht,
het zachte avondrood op witte veren.

De aardse strijd kan hen niet langer deren;
ze reizen, onverstoorbaar, onbeducht,
hoog boven ieder dorpje, elk gehucht,
om in hun verre haven aan te meren.

En onverwacht ben ik niet langer bang
want ik ontwaar een onmiskenbaar spoor;
het voert voorbij de dood en wenkt al lang.
Het fluistert, zachtjes troostend, in mijn oor:
“Wees niet verdrietig om de laatste gang,
de reis gaat immers na het heengaan door!”

(In september 2014 geschreven onder pseudoniem Hanneke van Almelo)