zaterdag
13

juli

Eros IV

Wij gingen langs de Leie en spraken stil;

de winden woeien onze wangen kil,

diep uit het water scheen de matte maan,

wij voelden de avond aan ons zijde gaan.

Ons woorden ruischten vol geheimen zin;

wij drongen dicht bijeen en veinsden min.

't Was koud. Wij gingen traag, zeer traag, gearmd.

Toen heeft uw warme mond mijn mond gewarmd.

Maar laat, in 't diepste van dien kouden nacht,

wijl 'k moe en eenzaam doolde en treurig dacht,

is door mijn hart een oude smart gegaan.

'k Heb schreiend voor een zwarte vaart gestaan.

Verleden min, verleden droefenis

heb ik geleden in gedachtenis.

Maurice Roelants (1895-1966)
uit: Het verzaken (1937)

vrijdag
12

juli

Eros III

Ons afscheid: enkle woorden van bedroeven,

het even drukken van uw vingertoppen,

en dan: ‘Tot ziens’ - en hevig hartekloppen

en verder niets verwachten maar toch toeven.

Gij gaat naar de oude stad van kroos en zwanen

en 't daaglijks kleppen van de vele klokken

die galmend tot devote droomen lokken.

Gij gaat... En in mijn wimpers zwellen tranen.

'k Herdenk mijn lange liefde en eenzaam lijden

en 'k hoor den naklank van uw woorden woelen

in mij. Hoe zou ik thans de vrees niet voelen

dat we misschien voor immer zijn gescheiden?

Maurice Roelants (1895-1966)
uit: Het verzaken (1937)

donderdag
11

juli

Eros II

De Lente-avond weeft om ons een koelen walm...

Gij laat in roerloosheid de kostbare ure slinken

en voelt niet hoe ik zucht en voor uw deur lang talm

om van uw lippenkelk uw zoeten zoen te drinken.

Gij geeft me uw hand te drukken - de avond hoort uw groet -

en gaat met tragen tred uw klare woning binnen.

Maar ik, die liefde vraag en vriendschap dragen moet,

dool in de duisternis van mijn bedwelmde zinnen.

De blijde dag van morgen zal weer droef vergaan:

Gij zult me in uw schoon huis opnieuw als vriend ontbieden;

en ik zal naar u snellen weer, één hoop en waan,

schoon ik u mijden wou en u voor goed ontvlieden.

Maurice Roelants (1895-1966)
uit: Het verzaken (1937)

woensdag
10

juli

Eros I

Uw bleek gelaat is in den Lente-avond

gelijk een witte, vleugelmatte vlinder;

uw blikken vloeien in mijn oogen, lavend,

maar 't laven maakt den dorst naar u niet minder.

Uw toeë mond verroert niet in den avond,

ofschoon mijn blikken u tot fluistren dringen.

In beide handen 't aangezicht begravend,

kan ik de macht van snikken niet bedwingen.

Gij windt me om 't gloeiend hoofd uw kille handen,

uw zakdoek bet de tranen van mijn oogen,

maar 'k voel uw koude vingers pijnend branden:

ik mag uw medelijden niet gedoogen.

Want uw gelaat is vlinderbleek van zorgen

om mij, die enkel maar uw vriend kan wezen...

Neen, dan! Ik zal niet wederkeeren morgen

om uit uw oogen weer die vrees te lezen.

Maurice Roelants (1895-1966)
uit: Het verzaken (1937)