Donderdag

12

December

Je ogen zien het varend schip

voorgoed vertrokken van de ka

kleiner en kleiner worden na

tot enkel nog een vage stip

verdwijnt achter de horizon,

waarna een stem terzijde zegt:

‘keer je maar om, nu is het weg,

je deed het laatste wat je kon.’

Maar is het weg?  Vanuit het zicht

van hier verdween die kleine boot,

maar ginds vaart hij nog even groot

als toen het anker werd gelicht

en juist als hier klinkt: ‘laat ons gaan’

roept iemand aan de overkant

al wijzend, wijzend met zijn hand:

‘daar komt hij aan, daar komt hij aan.’

Hans Mudde

Zondag

8

December

De spookpier

de zee is woest en kolkt bij windkracht negen

er is geen mens, geen beest  zelfs, op het strand

het onweer krijgt van God de vrije hand

de pier is ziek en bang en voelt de regen

hij zucht en kraakt, al jaren doodgezwegen

en danig  aangevreten door de tand

des tijds, is hij nu in het stadium beland

van bidden, hij houdt stand op hoop van zegen

de lucht is grauw als aangetast  beton

er zweven vreemde klanken, alsof spoken

de macht gegrepen hebben op de pier

ze houden huis en kennen geen pardon

waar eens pilaren stonden, staan nu knoken

de toekan is veranderd in een gier

Daan de Ligt