Donderdag

18

Oktober

Winternamiddag

Gekomen aan de grens van deze jaren

zie ik wat werd bereikt en wend mij af.

Wat zou ik van dit alles nog bewaren

waar het alleen een laffen nasmaak gaf.

Zóó weinig weegt 't vergankelijk verleden

dat ik het zonder aarzelen achterlaat.

Wat eenmaal toch hartstochtlijk werd beleden

Bezwijkt voor dit verrukkelijk verraad.

De winterdag wijkt van de breede ruiten;

een somber licht wordt allengs uitgestort

over het vroon en 't grauwe duin daarbuiten,

waar straks de avond onherroepelijk wordt.

En in dit duister liggen wij tezamen

in een zoo diep verwonderen gebed,

een zwijgen, niet te noemen meer met name,

uit het luidruchtig dagbestaan gered.

Jan Campert (1902-1943)