Zaterdag
13

januari

Mijn vriend, weet gij niet

Dat al wat wij hier zien

Een weerschijn slechts, een schaduw is

Van wat ons oog niet schouwen kan?

Mijn vriend, hoort gij niet

In elk geluid dat ons bereikt

Een zwakke echo slechts, een weerklank

Van een volmaakte symfonie?

Mijn vriend, kunt ge ook niet vermoeden

Dat maar één ding op aarde belangrijk is:

In een stille groet

Worden twee harten één.

We kwamen niet tevergeefs tesaam,

Niet tevergeefs fluistert als in

Laaiend vuur mijn passie.

Het bedwingen van dit vuur

Staat dat niet borg

kracht der Schepping?

In de hete donk’re krochten

Stromen de wilde golven

Van eeuwige liefde.

Uit de hitte van de kerker

Breng ik van de fladderende Feniks

Jou de veer.

Licht uit nacht. Uit het aardedonker

Kan jouw rozenpracht niet glanzend opstijgen,

Als  in dit troebele duister

Niet diep ingebed zat

Jouw oorspronkelijke macht.

Wladimir Sergewitsch Solowjow (1853-1900)

Uit: Ernste Gedichten

Duits:  Johannes von Guenther, (1886 - 1973)

Vertaling strofe 1 en 2: Jan Romkes van der Wal (Pylgeralmanak, pastoor te Bolsward) (?)

Vertaling overige strofen: Frans Woortmeijer, m.m.v. Ari van Buuren