Donderdag

26

November

November

ut waas 12 oor, in venlo ut waor tied um naor hoes te gaon.

Toen iemand zei heej loêp es mej, ut is heer nog neet gedaon.

Ik keek ow aan en ik schrok d'r vaan, ik háj ow jaore neet gezeen.

Geej waar nog moei, net zo moei ás toen gans in ut begin.

Op ut kerkplein, in November zág ik ow veur den ierste kier,

de wind dae weide daor ow hoar en ik zág ut gevaor.

ik zág mien hand al in ow hand en ik docht loêp doer loêp doer,

onderwaeg heb ik meej zelf verteld, ut waas ni mier dán un blaad dát velt.

már un blaad det velt en un book giet dicht már wat bleef dát was ow gezicht,

overdaag de zon en snachts de moan, ik kos ow oêge neet wirstoan.

Ik doch mier aan ow dan aan mejzelf ik doch daage aan en stuk,

wat is dit nou, moeîe vrouw, dit is weggegoeit geluk.

en snachts in bed sloap ik net komde geej op bezeuk beej meej,

mien bed is kalt mien kamer kaal en ik droêm hárd as staal.

en geej ziet zacht ás dons ás vacht en ik drej meej um ow hin.

en in ow èrm weer ik wèrm en droêm mien moeiste zin.

Teveul gedoch te lang gewacht ik ging door op halve kracht,

der bleef niks mier oaver vaan dit schip, ut dreef langzaam tot èn stip.

tot èn peuntje aan d'n horizon, op enne oceaan zo groêt.

Ik heb álles, overboart gegoeïd dun háve deen kwam noeit.

Ut waar smerges vroeg, in Venlo hoêg tied um nao hoes te goan,

geej keek meej aan en ik keek ow aan van kiek os heer now stoan.

ik peek ow hand en ik lachte want, ow gezicht en owwe naam.

en hoe geej keek, ow hoar wegstreek toen de zon aan d'n hiêmel kwaam.

Rowwen Heze