Woensdag
18
mei
Een gedicht van Daan de Ligt over zijn gezondheid. Het gedicht spreekt voor zichzelf....
Strijd
Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken
de onmacht steeg me langzaam naar de strot
de vloeren van mijn vesting bleken rot
en gingen vaag, doch onheilspellend kraken
Geloof me maar, van strijden was geen sprake
het was berusten in een helder lot
het lichaam spande stiekem een complot
met cellen die verwoed de kop opstaken
Vergeet de termen ‘winnen’ of ‘verzaken’
(al wacht er aan het einde een schavot)
en drijf met dapperheid gerust de spot
een dode heeft geen schaamrood op de kaken
Er schuilt in mij geen held als Don Quichot
mijn lans zal nooit de wieken kunnen raken
Daan de Ligt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten