vrijdag
11

oktober

De hardnekkige onkunde

Gij groote, wijze mannen,

Die, in uw schoone schriften,

De comma’s en de punctum’s,

De stippen en de streepen,

Zoo kunstig, weet te plaatsen;

o Groote, wijze mannen!

Al ben ik juist geen schrijver,

Toch weet ik, in een reden,

De comma’s en de punctum’s

De stippen en de streepen,

Zoo nu en dan, te plaatsen:

Wanneer ik, groote mannen,

In de armen van mijn meisje,

Op haren boezem, ruste,

Dan praat mijn lagchend meisje,

En zegt mij honderd dingen;

Mijn meisje kent geen comma’s,

Geen punctum’s, of geen stippen;

Maar ik zet, onder ’t praaten,

De comma’s en de stippen

Geduurig op heur wangen;

Dit doe ik met mijn lippen!

Maar, ’t plaatsen van een punctum

Schijn ik niet wel te weten;

Want, dikwijls is mijn meisje,

In ’t midden van een reden,

Dan druk ik reeds mijn lippen,

Op heur, nog sprekend, mondje –

En dit – dit is een punctum!

o Groote, wijze mannen!

Al is ‘t, dat ik de punctum’s

Wat al te schielijk plaatse –

Maakt mij toch nimmer wijzer.

Jacobus Bellamy (1757-1786)