Donderdag

15

Augustus

Geef mij eenmaal, het deert mij niet hoe kort,

De vrede van een hart dat niets meer schort.

Zo bad ik, toen ik jong was, in mijn nood.

Is, wat ik vroeg, iets anders dan de dood?

Maar ik wist het niet en achter tred en lust

Was 't ene, dat ik steeds begeerde, rust.

Nu, wetend dat mijn hart het leven wil

Wordt de oude ontbering eind'lijk in mij stil.

Wat mij zo smartelijk gescheiden scheen,

Onrust en rust, ik voel hen beide in één.

Dit is de vrede; een diep en helder licht

Doorglanst mijn zacht gepeins, mijn stil gezicht.

P.N.van Eijck

(Uit: Verzameld werk , Amsterdam 1958)