Vrijdag
15

september

Twaalf grafgedichten voor Kira van Kasteel

Elfde grafgedicht

HET PROPEMPTIKON

Vrees greep u zeker aan, lieve vriendin, toen gij zo plots alleen,

beroofd van ’t heerlijk Amsterdamsche huis en ’t Zeelandsch vaderland,

uw warmen man, Katja en Koen, uw kinderen,

uw weefgetouw, uw zeilboot en uzelf,

-de menschen ademen midden het licht, met menschen, koffie en woorden,-

toen gij zo plots alleen, zonder uzelve waart.

Was ’t Hermes die, in Grieksche grot gebaard,

heldere heraut der ondergrondsche vorsten en wegenwachter,

met machtigen herdersstaf en vleugelslag verscheen,

door wervelwind u rukte bij de hand?

Wandelde op ’t hemelsch landelijk gewelf

met pelgrimsstok en hoed Jacobus, die u hoorde,

drenkte u zijn kalebas uit zijn geribde schelp?

Gaven zij u geleide, die zware en zachte

reizigers naar Rome en naar Jerusalem?

Roeide gigantisch Christophorus u ter hulp

en torste u in den storm tegen de onaardsche vlagen;

zaagt gij hem

die alle wegen kent; iederen berg en dal in Medië, Raphaël,

Tobias aan den Tigris tot gezel?

Onaangeraakt door heilige zalven, onbeklaagd

door klaagvrouwen en schreiers lag uw lijk;

de wankele brug, Činvat, naar ’t gruwelijk Rijk

moest u, wierook en oliën dervend, spreuken en kreten, dragen.

Wacht gij, ontvleeschde geest, de pramende bazuinen,

op ’t barsten aller marmeren graven praal,

op ’t weer

vereenen  met uw beenderen, bloed en ademhaal,

op dezer wereld wederkeer

uit puinen?

Christine D’haen (1923-2009)