Zaterdag
16

september

Twaalf grafgedichten voor Kira van Kasteel

Twaalfde grafgedicht

Sterfelijk nooit, sterfloos en onbederflijk

uit bloembodem mondopen ademend myrrhe

door poriën doomend en kroon-

en kelkblad ontplooiend om helmknop en stempel

heliotroop met zalig nectarium

rustte ’t ontrolde rad der roos

Vol met duisteren alsem geloopen

de harten wijd om warmte ontploken

storten in ’t perk de rozen in’t ronde

hun chintzen shawlen hun crêpe de chines

Om metamorphosen

geboren begeeren

te blozen zij bloeien en bloesems vermeeren

balsemen blaken altoos o altoos

Plantaardig langzaam slapend lag

in ’t landschap zij en zuchtte op

dien voedsterboezem zonnedauw

de huid inzuigend vouw na vouw

zoo onontwaakt den zomer door

den bloedstroom toevertrouwd

tot onverzaad

’t verkreukt ontkleuren

ontfronsend turgor lost en frommelt ’t mooi gelaat

In ’t duizendvoudig bad van lucht en loover

baadt de vlucht vlinders vogels wolkenwit

Alles vliegt vedert vonkt

alles smelt en smacht dit

milde epiderm

dit strak en zachte spansel boven

chromatoforen en sudoriferen

klepjes papillen

tastdraadjes worteltjes mondjes willen

gaaf isotherm

leven doch sterven

Vanuit de naaf

het glinsterend zilver wiel der waterlelie spreidt

doorbroken de eierschaal

sepalen en petalen rondom goud

de kelk

waaruit wij drinken gij ik elk

den dronk de laatste maal

den laatsten volsten modder-, pollen-, honingdronk.

Christine D’haen (1923-2009)