dinsdag
20

augustus

Het naakte meisje

Zij ligt, zoo rijk in haar ontroerend naakt,

Zoo argeloos, ontdaan van alle kleêren:

Een kind niet radend wat het doet ontberen

En toch zoo schoon, zoo lieflijk en volmaakt.

Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt

Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren,

Bloeit haar lichaam: mild-rose voor den teêren

En diepen grond die somberkleurig vlaakt.

Vreemd: haar figuur zoo jong en fijn-gebouwd

Doet niet de wilde hartstochten opbruisen

Van wie haar zoele heerlijkheid aanschouwt

Doch voert zijn denken naar een land van droom

Waar langs een weg de hooge boomen ruischen

En de avondlucht vervuld is met aroom.

J.G. Danser (1893-1920)

uit: Gedichten (1922)