maandag
23

september

Droom

In ’t midden van de nacht geraakte ik aan ’t dromen

en zag mijn Rosemond omtrent mijn bedde komen:

haar woorden waren zoet, zij was haar wreedheid moe,

haar oogjes wierpen mij veel lieve lonkjes toe.

’k Verstoute mijn gemoed en ik begon te klagen

de lange eeuwigheid van mijn bedroefde dagen,

mijn leven zonder vreugd, mijn eindeloze smart

en haar verstaalde ziel in een metalen hart.

Een zee van tranen stond in mijn gezwollen ogen,

uit mijn benauwde borst kwam zucht op zucht gevlogen.

Ik bad haar om genâ, om ’t einde van mijn nood

óf door haar wedermin, óf door een rasse dood.

Z’ ontsloot het schoon koraal, de zeilsteen van de kusjes,

de haven van mijn ziel, de speelhof van de lustjes,

haar lipjes gingen op, zij sprak mij aldus aan:

‘Vermoordt uw ogen niet en laat uw wenen staan.

Zij, die u heeft gekwetst, kan u weerom genezen;

zij, die is wreed geweest, kan u weer gunstig wezen;

zij, die uw hart bezit, maakt einde aan uw pijn

en geeft u ’t haar weerom, en wil de uwe zijn.’

O vriendelijk bedrog! O zoete dromerijen!

Helaas, hoe kort is het geluk van wie er vrijen,

want als ik met een kus haar lieve mond genaak

(ha, korte droom-geneugt!), voel ik dat ik ontwaak.

Ik heb nog lang daarna met aangename grepen

geveinsd te dromen, en mijn ogen toegenepen:

Maar, laas! de vaak verging, en ik bevond daarnaar

mijn vreugde vals te zijn en mijne droefheid waar.

Jacob Westerbaen (1599-1670)