vrijdag
15

november

Sonnet

Zij ging zoo rustig door de jaargetijden

Des levens, of het altijd winter was

En avond, en zij bij het haardvuur las

Van eigen leed, dat andren moesten lijden.

Zij werkte zonder weerzin of verblijden:

Boende het huis en zeemde 't vensterglas;

Bereidde 't maal en deed de groote wasch

En liet zich roerloos in den slaap verglijden.

Zij wist van vreugde niet, bedwong geween,

Maar louter, als een zacht patina scheen

Iets zilverigs om haar eenvoudig wezen.

Zij was zoo zuiver en zij deed zoo klaar

Alsof ze één van Gods milde handen waar',

Druk bezig om de wereld te genezen.

Willem de Mérode (1887-1939)

uit: De donkere bloei (1926)