zaterdag
16
16
november
De jaren zestig
De jaren zestig en de dingen die je deed
en die je laten ging omdat ze niet meer
hoorden,
de zwarte kousen net zoals de witte
boorden,
want de liefde en de vrijheid ging in
spijkerpak gekleed
in de tijd dat Gerard Reve nog een
ezeltje bereed
en dat Johnson Vietnamezen
liet vermoorden
en er waren zoveel mooie nieuwe woorden:
mescaline, meditatie,
happening en demonstratie,
rode bloemen van de natie
waren wij...
De jaren zestig,
de idealen kwamen vrij.
De jaren zestig en de dromen die je had
en door die dromen werden steeds meer
mensen wakker,
een goeie vriend werd nu een kameraad,
een makker,
die precies als jij uit overtuiging op
de tramrails zat
en met wie je achteraf je zelfgebakken
hasjcake at,
want de nieuwe mens was ook een warme
bakker
en Den Uyl was hoogstens nog een volksverlakker.
Want het ging niet om de centen,
Koosje Koster deelde
krenten
en je haatte de regenten
als de pest...
De jaren zestig,
van poëzie en van protest.
De jaren zestig en de toekomst die je
zag
en die je hoorde in de stem van nieuwe
leiders,
met Roel van Duyn en Rudi Dutschke als
bevrijders
van consumptie en conventie en
confessioneel gezag.
Toen je leerde te begrijpen waar het
allemaal aan lag
in de roes van allerlei pupilverwijders
met de makkelijke kijk van motorrijders.
En Bob Dylan die verwoordde
wat met je gevoelens spoorde,
bij je lange haren hoorde
en je huid...
De jaren zestig,
een nieuwe lente van geluid.
De jaren zestig en wat kwam ervan
terecht?
Misschien niet veel als je het kritisch
gaat beschouwen,
want mensen kunnen niet zo lang van
elkaar houên
en een aantal wil niet beter of gewoon
alleen maar slecht.
Steeds meer medestrijders staakten met
de jaren het gevecht,
gingen aan de dope of carrières bouwen
en de meesten gingen toch tenslotte
trouwen.
En zo eindigde het wonder
en soms lijd je daar nog onder,
maar het was en blijft bijzonder,
wonderschoon...
De jaren zestig,
maar hoe vertel ik het mijn zoon?
Jan Boerstoel (1944)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten