woensdag
15

januari

Het kind dat wij waren

Wij leven ’t heerlijkst in ons vèrst verleden:

de rand van het domein van ons geheugen,

de leugen van de kindertijd, de leugen

van wat wij zouden doen en nimmer deden.

Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,

van moeder’s nachtzoen en parfums in vleugen,

zuiverste bron van weemoed en verheugen,

verwondering en teêrste vriendelijkheden.

Het is het liefst portret aan onze wanden,

dit kind in diepe schoot of wijde handen,

met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.

’t Eenzame, kleine kind, zelf langverdwenen,

dat wij zo fel en reedloos soms bewenen,

tussen de dode heren en mevrouwen.

E. du Perron (1899-1940)
uit: Parlando (1930)