Dinsdag
29

augustus

Et in Arcadia ego…

I

Weer wegen zwaar de geurige seringen,

nog altijd bloeit de bruine violier

langs de’ ouden muur waarop de merels zingen:

woonde ergens ooit geluk, dan was het hier.

Ach, kon ik maar alles ineens vergeten,

trof mij niet meer de felle kleur der brem!

Had ik maar nooit de zaligheid geweten

van dezen kreet en van die tere stem!

II

Het is te laat. Voor immermeer gevangen

in ’t sterke net van een verloren droom,

herken ‘k mijn jeugd alleen nog in de zangen

van een verborgen vogel in een boom.

’t Leven is hard in de woestijn der steden

maar troostelozer in het vrije land,

waar men alleen is met zijn dor verleden:

gedoofde vlam en innerlijke band.

Jan van Nijlen (1884-1965)

uit: Geheimschrift