Donderdag
31

augustus

Bevrijd

Bomen en struikgewas, takken en blaren

geel of getint en vervaald of gekleurd,

vormen nu weer ’t paradijs dat zij waren

toen er nog niets was gebeurd.

Weer is er stilte in de bruine ravijnen,

ruist in de kruinen ’t gerucht van de zee

en aan de vijver, die glanst, staat het kleine

drinkende ree.

Weer heeft de wereld het uitzicht van vroeger,

de ijsvogel snort als een vuurpijl voorbij

en aan de grens van het woud trekt de ploeger

langzaam zijn voor in de klei.

Toch lijkt mij alles een droom uit de dode

dagen der jeugd: onwaarschijnlijk en broos.

Waar is de werklijke kleur van de rode

bessen der Gelderse roos?

Waar is het lied dat slechts één maal te horen

was, toen de schoonste der zomers begon?

En ook de kleur van dien dag ging verloren…

Waar is zijn zuivere bron?

In de eenzaamheid, als een grijze bedreiging,

wordt het verleden weer wakker in mij:

daar is de weg waar ik eenmaal voorbijging…

Ik ben niet langer meer vrij.

Jan van Nijlen (1884-1965)

uit: de Slaapwandelaar